De Olympische marathon van Londen 2012: Hakuna Matata - De Olympische marathon
Artikelindex
De Olympische marathon
Om ca acht uur werd ik de volgende ochtend wakker. Dit was D-day. Op enige wijze had ik toch een soort spanning in me. Wat zou ik gaan beleven? Om even na tien uur stond ik aan de overkant van de straat waaraan de Big Ben ligt, de Bridge Street, aan de voet van de Westminster Bridge. Dit was een perfecte plek om te staan. Rechts van me had ik uitzicht op de brede Bridge Street en Parliament Street naar Trafalgar Square, links uitzicht op Westminster Bridge waar de lopers eenmaal een extra lus zouden maken en nog verder naar links had ik zicht op Victoria Embankment, de brede boulevard langs de rivier. De supporters stonden rijen dik achter de dranghekken. Over de dranghekken lagen vlaggen van allerlei landen over de wereld uitgedrapeerd. Ik stond naast een groep Kenianen die allemaal waren uitgedost in een compleet supporters outfit. Deze bestond uit een rode honkbalpet of bandana met daarop de tekst “Proud supporter of team Kenya”, een zwarte broek, een rood t-shirt met dezelfde tekst en een Keniaanse vlag aan een stok. De vlag bestaat kort gezegd uit drie horizontale banen in de kleuren zwart, rood en groen met in het midden (zo komt het op mij over) een schild met daarachter twee gekruiste speren. Het viel me op dat lang niet alleen Kenianen in deze outfit rondliepen, maar ook diverse Europeanen. Sommigen hadden daarbij ook nog een speciale vlammende vuurpruik op hun hoofd. De sfeer tussen de supporters was erg gemoedelijk. De Kenianen hadden het zeer naar de zin en zongen volop. Het was een Swahili lied waarbij de voorzanger een voor mij niet begrijpbare tekst zong en alle overige Kenianen een refrein zongen die luidde: Hakuna Matata. Ik informeerde bij een Keniaanse vrouwelijke supporter wat deze woorden betekenden. Zij antwoordde: “No worries”. Het lied dat ze zongen hield in dat iedereen welkom is in Kenia en dat men zich in dat land geen zorgen hoefde te maken. Dat klonk heel sympathiek. Wat ook aardig was om te zien, was de droge humor en kwinkslagen tussen de supporters van verschillende nationaliteiten. Zo liep een korte, gedrongen Keniaan van ca 40 jaar rond in volle supporters outfit maar met een donkerbruine lederen cowboyhoed. Hij was in gesprek gewikkeld met een Engelse mevrouw en gaf aan dat zijn land hier slechts was om drie medailles op te halen. “All the other things we will leave for you”. “That’s too kind and too generous of you, Sir. And may be Jamaica is willing to do the same”, antwoordde ze gevat.
|
|
|
|
|
|
Om ca tien over elf waren de hardlopers in aantocht. Ze kwamen over Victoria Embankment aangerend en niet over de Bridge Street zoals ik had verwacht. Luid gejuich steeg op in de menigte en met name uit de groep Kenianen naast me. Alle Keniaanse vlaggen gingen subiet de lucht in. Een meter of vijftig vóór de lopers reed de camerawagen met ca 20 fotoreporters die allemaal grote zoomlenzen op hun camera hadden geplaatst. De reporters zaten op een soort oplopende tribune op de laadruimte van een pick up met hun 20 – 30 cm lange lensbuizen strak op de lopers gericht. Die lensbuizen leken wel lopen van lichtgewicht artilleriegeschut. Op het moment dat de lopers voorbij kwamen, vormden ze nog een hecht peloton. In een flits was het allemaal voorbij. Ik besloot een wandeling te maken langs het parcours over Victoria Embankment. Het was prettig dat de bomen brede kruinen hadden en beschutting boden tegen de felle zon. Een kleine veertig minuten later kwamen de lopers weer voorbij. Het deelnemersveld was inmiddels behoorlijk uitgewaaierd. Een paar Afrikaanse lopers liepen aan kop. Het was leuk om te zien hoe de supporters langs de kant alle lopers enthousiast aanmoedigden, ook hen die helemaal achteraan liepen vlak voor de sweep car (bezemwagen). Ik liep weer verder langs de Victoria Embankment en besloot vlakbij Blackfriars Bridge, niet ver meer van St Pauls Cathedral op een scherpe bocht van het parcours te staan. Dat was een goede beslissing. Ik zag nu drie lopers op kop lopen, de latere drie winnaars van de marathon. Voorop liepen twee Kenianen: Abel Kirui (de latere nr. 2 met 2.08.27)) en direct daarachter Wilson Kipsang Kiprotich (de latere nr. 3 met 2.09.37) en pal daarachter de Ethiopiër Stephen Kiprotich (de latere winnaar met 2.08.01). De marathon was al ruim 1,5 uur gaande en deze derde ronde was tevens de laatste ronde. Ik besloot daarom over de Victoria Embankment weer richting de Big Ben te wandelen. Onderweg passeerde ik the Belgian House met aan de toegangspoort een groot plakkaat van de Belgische Olympische sportploeg.
|
|
|
|
Voor de allerlaatste maal kwamen de lopers voorbij over de Victoria Embankment. Nadat ik na enige omzwervingen weer was aangekomen bij de Big Ben, was de marathon inmiddels ten einde. Op de website van de Olympische Spelen 2012 heb ik het navolgende korte verslag gevonden over de spannende gebeurtenissen gedurende de laatste paar kilometer van deze race. “The 23-year-old burst past Abel Kirui and Wilson Kipsang around the 38km mark to leave his two rivals trailing and claim only Uganda's second-ever Olympic gold in Athletics. Kiprotich followed in the footsteps of his compatriot John Akii-Bua, who was 400m Hurdles champion 40 years ago, and crossed the line in 2:08.01. Kirui took the silver, 26 seconds adrift, and long-time leader Kipsang finished with the bronze. Kipsang, the London Marathon winner, made an early move to try to break up the lead group, building a 21-second lead at one point. It was a high-risk strategy in such warm conditions, though, and he paid for it as the race went on as he started to look less and less comfortable. He missed a drinks stop and by the 25km mark his advantage was down to seven seconds.
|
|
|
|
|
|
Kenyan world champion Kirui and Kiprotich soon joined the leader to make it a three-way battle for the gold medal. Kiprotich looked to be starting to struggle, holding the back of his leg, but he suddenly produced a big surge, leapt to the front and pulled away. And in front of packed crowds rows deep all along the looped central London course, the Ugandan, who moved to Kenya as a teenager to train, started smiling and pointing his finger into the air as he closed in on victory before draping himself in the Ugandan flag as he crossed the line.”
|
|
|
|
|
|
Na afloop van de marathon wandelde ik eerst over Parliament Square pal achter de Big Ben en het parlementsgebouw. De marathonorganisatie was al bezig om alle afgezette straten weer in normale staat terug te brengen. Op Parliament Square was het gezellig druk met overal picknickende mensen op het gras. Bij het plein staat ook het karakteristieke beeld van een oude maar onverzettelijke Winston Churchill steunend op zijn stok. Ik besloot een afsluitende wandeling door het hart van Londen te maken langs de belangrijkste gebouwen voordat ik met de veerboot van Harwich naar Hoek van Holland zou gaan. Het centrum van Londen was nu autovrij en dat bood een uitgelezen kans om van alles mooie foto’s te kunnen maken zonder gehinderd te worden door het voorbijrazende verkeer.
Tags: Overig