Prachtige rondreis in Oman rond de marathon van Dubai - Wahibah Desert Camp
Artikelindex
Wahibah Desert Camp
Na alle hectiek rond onze vastloper op het strand gingen we verder met onze rondreis. In het schemerdonker kwamen we bij het reserveringskantoortje van het desert camp aan in Al Mintribi: de laatste post in de bewoonde wereld voordat de Wahibah woestijn begint. Het kamp was fantastisch. Het bestond uit een centraal ontvangstgedeelte opgebouwd uit tentdoek en stokken en verlicht door stormlantaarns. Er was geen elektriciteit aanwezig. Dat was maar goed ook want dat zou sterk afbreuk doen aan het ‘bedoeïenenkamp-gevoel’ en ons eerder het idee geven dat we in een soort Center Parks resort verzeild waren geraakt. In het ontvangstgedeelte stonden wel overal tafels en stoelen en ook een rij tafels opgesteld waarop spiritusbranders het al klaar gemaakte avondeten op temperatuur hielden. In het kamp waren verder ca 20 kampeerhuisjes en 15 bedoeïententen. In elk bed of huisje stonden twee bedden, een nachtkastje en lagen overal kleden op de grond. Elk huisje of tent had een eigen, basale, open douche- en wc-ruimte. Deze ruimtes hadden geen dak en beschikten alleen over koud stromend water. M’n bezoek aan de doucheruimte in de nacht onder een sterrenhemel was eigenlijk heel bijzonder. De maan was halfvol maar fel en stond hoog aan de hemel. Daardoor waren alle tegels van het gebouw helder verlicht en was aanvullend licht geheel niet nodig.
Na het eten namen we plaats bij een kampvuurplaats waar een ouder Nederlands echtpaar met hun gids al plaats hadden genomen. Om elf uur ging iedereen weg en zat ik daar alleen in een volmaakt stille omgeving onder een twinkelende sterrenhemel. Dit was werelds! Hiervoor was ik naar Oman gekomen. Ik liep het kamp uit en wandelde een stuk de heuvel op. Ik zag in het ijle maanlicht dat ons kamp in een laagte lag tussen twee hoge heuvelruggen in. Ik keek naar de hemel en zag twee, mij bekende sterrenbeelden: de Boogschutter (te herkennen aan de enorm grote gespannen schietboog waar al een pijl in zit) en de Grote Beer (deze is te herkennen als een gespiegelde cijfer 5). Ik zag ook de Poolster. Deze staat in de buurt van de Grote Beer en wel links in het verlegde van het platte bovenstuk van de cijfer 5. In de lucht was nog veel vliegverkeer aanwezig, maar na middernacht hield het op. Ik hoopte nog diverse vallende meteorieten te zien zoals in Egypte, maar dat bleef deze keer helaas beperkt tot één enkele korte lichtflits.
De volgende morgen stond ik om half zeven op want ik wilde weer een zonsopgang in de woestijn beleven. De zon komt in dit jaargetijde om even voor zeven uur op. Eerst maakte ik een ronde met m’n fotocamera door het nog stille desert camp en liep toen een hoge heuvel op waarvan de top een ca 30 meter hoge losse zandduin was. Even nadat ik op de top zat, kwam de zon boven de horizon. Ik vind dit een machtig mooi schouwspel en wat verandert alles zo snel. De zon staat in twee minuten geheel boven de horizon en verschiet snel van kleur: van rood-oranje, naar oranje, naar geel en ten slotte wit. Er was bij de zon een lichte hoge sluierbewolking aanwezig en dat gaf bij het inzoomen met de camera een heel bijzonder effect. Het leek wel of een atoombom tot ontploffing was gebracht (een nucleaire paddenstoel) waarbij een mega vuurbol was ontstaan vol van vuur, stof en gruis. Naarmate de zon hoger aan de hemel kwam te staan, werden de stralen feller en werden ook de kale, saharakleurige zandduinen fraai zijwaarts aangelicht. Het is een perfect moment om met de camera wat foto-experimenten uit te halen. Zo nam ik van mijn schaduw op de achterliggende duin diverse foto’s. Het was een soort pantomime. Eerst een foto met het linkerpootje omhoog, dan met het rechterpootje enz.. Met een groep mensen zou je hilarische pantomimefoto’s kunnen maken, bijvoorbeeld een polonaise op de top van een duinkam, haasje over, handstand, een menselijke toren zoals circusatleten doen etc. etc.
Ik heb bijna een uur op de duintop gezeten en van alles om me heen genoten voordat ik weer naar beneden kwam. Na een goed ontbijt gingen Hans en ik weer dezelfde heuvel op, maar nu om te rennen. Het was heel verrassend om te vast te stellen dat de grond van een heuveltop en die van de kam tussen de heuveltoppen heel hard is. Het zand is net zo hard als langs de waterlijn op het strand. Even voor of na de top is de grond heel zacht en zakken de voeten snel tot de enkels weg in het zand. Naast het rennen over de heuvelkammen hebben we ook nog wat aan “duinatletiek” gedaan: zoals verspringen over een heuveltop, handstand op een heuvelkam, voorover koppeltje duikelend de heuvel afgaan of zijwaarts rollend en fel skippend weer de zandduin omhooggaan. Van ‘karate kid’ Hans heb ik een paar prachtige platen kunnen schieten. Op een foto maakt Hans een afstandsprong en zweeft door de lucht met alle armen en benen in een soort judostand. Mijn verspringfoto wekt een heel andere indruk. Ik zweef niet meer in de lucht, maar achter mij is een zandfontein te zien. Het lijkt wel of ik aan het duinsurfen ben. Een andere foto is heel erg fraai vanwege een perfecte setting. Het is een dieptefoto waarbij Hans over een smalle duinkam naar mij toe rent en op de achtergrond een prachtige woestijnomgeving is te zien met ronde goudgele geribbelde heuvels en scherpe duinkammen. In zo’n zandduingebied zijn nog veel meer grappige oefeningen te doen zoals een hink-stap-sprong in de diepte of een zweefduik met een buiklanding naar beneden. Teruggekomen in het kamp namen een snelle frisse douche en togen weer op pad, nu op weg naar Nizwa met een imposant fort.
Tags: Stedenmarathons