Prachtige rondreis in Oman rond de marathon van Dubai

Geschreven op 17 januari 2013.

De plaatsen waar marathons worden gehouden, worden steeds talrijker. Waar ook ter wereld, vrijwel elk land organiseert tegenwoordig wel een of meer marathons. Dat heeft grote voordelen. Zo wordt het steeds makkelijker om een marathon te koppelen aan een enerverende vakantie in verre oorden. Dubai is een zo’n marathonbestemming. Deze marathon leent zich perfect om te combineren met een meerdaags bezoek aan Dubai zelf, en ook met een bezoek aan de omringende landen in de Golfregio. Oud-Road Runner Hans en ik besloten om dit te doen met een rondreis door Oman. Dat was een gouden zet vol met verrassingen. Het Arabische schiereiland is voor het overgrote deel (ca 95%) een zandbak, behalve het uiterste oosten daarvan. Daar zijn naast woestijnen ook wadi’s (al of niet droge rivierbeddingen), palmboombossen, bergen en fjorden in Musandam, aan de ingang van de Perzische Golf). Dit afwisselende landschap ligt in Oman. Voordat we op pad gingen hadden we al in grote lijnen ons plan getrokken. Het zou een rondreis door Oman worden met een zo groot mogelijke afwisseling van cultuur, natuur, historie en sport. Het verslag van de marathon van Dubai vindt u onder de hyperlink.

Van Muscat naar Sur

Voor een rondreis door het binnenland van Oman is een auto met vierwielaandrijving een aanbeveling en voor een trip door de woestijn een absolute must. Dat merkten we direct al op de eerste twee dagen toen we nog in het kustgebied rondtoerden. Op onze eerste rondreisdag werd onze asfaltweg naar de kustplaats Sur gaandeweg steeds smaller. Daarna ging de weg over in een zandweg en veranderde uiteindelijk een smal pad dat behoorlijk steil kon stijgen of dalen. Een stadsauto had het hier erg moeilijk gehad. Na ca twee uur in een vrijwel volstrekt verlaten gebied te hebben gereden, kwamen we uiteindelijk weer terecht op de hoofdweg naar Sur en maakten we een tussenstop in Wadi Shab. Dit is werkelijk een schitterende wadi in een karstgebied (met witte kalksteenrotsen en smalle kronkelige canyons) waar het water een diepe kloof heeft uitgesleten. In de rivierbedding lagen in het begin witte kiezelstenen. De stenen werden gaandeweg steeds groter en werden uiteindelijk grote witte rotsblokken. Tussen de rotsblokken liep een smal pad waarover lopers meestal van steen naar steen moesten stappen. Het water in de diepere delen van de wadi was diep groenblauw van kleur. We waren een van de weinige toeristen in deze wadi. Een paar jonge rondtrekkende Duitsers hadden besloten om in de wadi te overnachten en waren bezig om tenten op te zetten. Zij hadden een schitterende plek uitgekozen met een fraai uitzicht op de wadi door een steil, canyonachtig gedeelte met een rivierbedding van hagelwitte stenen.

In Sur hebben we ’s avonds een rondwandeling gemaakt over de strandboulevard. Het was royaal boven de 20 graden, aangenaam warm. In de branding nam ik een bijzonder natuurverschijnsel waar: het groen oplichten van golven in de branding. Kennelijk leefden in het water veel algen die bij een behoorlijk beweging (een afgifte van kinetische energie) licht uitstraalden. De morgen daarna trokken we door naar Ras Al Hadd om daar de in het strand eierenleggende schildpadden te zien. Helaas maakten we daarbij een misrekening. De schildpadden komen alleen ’s nachts aan het land en wij waren daar om het middaguur op een totaal verlaten strand. Op het strand maakten we in onze argeloosheid een tweede misrekening. Het strand bestond uit los, mul zand. Dit was ideaal om onze four wheel drive, een gloednieuwe Toyota Landcruiser, te testen. Hans reed de auto 10 - 15 meter het strand op, draaide het stuur een beetje naar rechts zodat we niet direct amfibisch in de Indische Oceaan hoefden te eindigen en…….. we zaten vast in het zand! De auto stond stil maar de wielen draaiden door en groeven zich al dieper en dieper het zand in. Wat was wijsheid? We stapten uit, maakten de achterkant van alle wielen vrij van los zand, legden daar de vloermatten van de auto onder en probeerden de auto voorzichtig naar achteren te rijden. Geen succes. We hadden het geluk dat we nog in de bewoonde wereld waren van een jonge Omani met vrouw en kinders, rijdend in een nieuwe four wheel drive, kwam ons te hulp. Hij gaf aan dat we nog veel meer zand onder de auto moesten weghalen en liet veel lucht uit alle vier banden ontsnappen waardoor de banden slapper en platter werden en meer grip in het zand zouden krijgen. Tijdens ons graven kwam een lokale visser langs met een markante four wheel drive model: pick up. De visser was een joviale vent en had een ca 30 meter lange en ruim 3 cm dikke sleeptros bij zich. De visser en de Omani hadden nu onze Toyota er in een handomdraai eruit. Klasse!

Wahibah Desert Camp

Na alle hectiek rond onze vastloper op het strand gingen we verder met onze rondreis. In het schemerdonker kwamen we bij het reserveringskantoortje van het desert camp aan in Al Mintribi: de laatste post in de bewoonde wereld voordat de Wahibah woestijn begint. Het kamp was fantastisch. Het bestond uit een centraal ontvangstgedeelte opgebouwd uit tentdoek en stokken en verlicht door stormlantaarns. Er was geen elektriciteit aanwezig. Dat was maar goed ook want dat zou sterk afbreuk doen aan het ‘bedoeïenenkamp-gevoel’ en ons eerder het idee geven dat we in een soort Center Parks resort verzeild waren geraakt. In het ontvangstgedeelte stonden wel overal tafels en stoelen en ook een rij tafels opgesteld waarop spiritusbranders het al klaar gemaakte avondeten op temperatuur hielden. In het kamp waren verder ca 20 kampeerhuisjes en 15 bedoeïententen. In elk bed of huisje stonden twee bedden, een nachtkastje en lagen overal kleden op de grond. Elk huisje of tent had een eigen, basale, open douche- en wc-ruimte. Deze ruimtes hadden geen dak en beschikten alleen over koud stromend water. M’n bezoek aan de doucheruimte in de nacht onder een sterrenhemel was eigenlijk heel bijzonder. De maan was halfvol maar fel en stond hoog aan de hemel. Daardoor waren alle tegels van het gebouw helder verlicht en was aanvullend licht geheel niet nodig.

Na het eten namen we plaats bij een kampvuurplaats waar een ouder Nederlands echtpaar met hun gids al plaats hadden genomen. Om elf uur ging iedereen weg en zat ik daar alleen in een volmaakt stille omgeving onder een twinkelende sterrenhemel. Dit was werelds! Hiervoor was ik naar Oman gekomen. Ik liep het kamp uit en wandelde een stuk de heuvel op. Ik zag in het ijle maanlicht dat ons kamp in een laagte lag tussen twee hoge heuvelruggen in. Ik keek naar de hemel en zag twee, mij bekende sterrenbeelden: de Boogschutter (te herkennen aan de enorm grote gespannen schietboog waar al een pijl in zit) en de Grote Beer (deze is te herkennen als een gespiegelde cijfer 5). Ik zag ook de Poolster. Deze staat in de buurt van de Grote Beer en wel links in het verlegde van het platte bovenstuk van de cijfer 5. In de lucht was nog veel vliegverkeer aanwezig, maar na middernacht hield het op. Ik hoopte nog diverse vallende meteorieten te zien zoals in Egypte, maar dat bleef deze keer helaas beperkt tot één enkele korte lichtflits.

De volgende morgen stond ik om half zeven op want ik wilde weer een zonsopgang in de woestijn beleven. De zon komt in dit jaargetijde om even voor zeven uur op. Eerst maakte ik een ronde met m’n fotocamera door het nog stille desert camp en liep toen een hoge heuvel op waarvan de top een ca 30 meter hoge losse zandduin was. Even nadat ik op de top zat, kwam de zon boven de horizon. Ik vind dit een machtig mooi schouwspel en wat verandert alles zo snel. De zon staat in twee minuten geheel boven de horizon en verschiet snel van kleur: van rood-oranje, naar oranje, naar geel en ten slotte wit. Er was bij de zon een lichte hoge sluierbewolking aanwezig en dat gaf bij het inzoomen met de camera een heel bijzonder effect. Het leek wel of een atoombom tot ontploffing was gebracht (een nucleaire paddenstoel) waarbij een mega vuurbol was ontstaan vol van vuur, stof en gruis. Naarmate de zon hoger aan de hemel kwam te staan, werden de stralen feller en werden ook de kale, saharakleurige zandduinen fraai zijwaarts aangelicht. Het is een perfect moment om met de camera wat foto-experimenten uit te halen. Zo nam ik van mijn schaduw op de achterliggende duin diverse foto’s. Het was een soort pantomime. Eerst een foto met het linkerpootje omhoog, dan met het rechterpootje enz.. Met een groep mensen zou je hilarische pantomimefoto’s kunnen maken, bijvoorbeeld een polonaise op de top van een duinkam, haasje over, handstand, een menselijke toren zoals circusatleten doen etc. etc.

Ik heb bijna een uur op de duintop gezeten en van alles om me heen genoten voordat ik weer naar beneden kwam. Na een goed ontbijt gingen Hans en ik weer dezelfde heuvel op, maar nu om te rennen. Het was heel verrassend om te vast te stellen dat de grond van een heuveltop en die van de kam tussen de heuveltoppen heel hard is. Het zand is net zo hard als langs de waterlijn op het strand. Even voor of na de top is de grond heel zacht en zakken de voeten snel tot de enkels weg in het zand. Naast het rennen over de heuvelkammen hebben we ook nog wat aan “duinatletiek” gedaan: zoals verspringen over een heuveltop, handstand op een heuvelkam, voorover koppeltje duikelend de heuvel afgaan of zijwaarts rollend en fel skippend weer de zandduin omhooggaan. Van ‘karate kid’ Hans heb ik een paar prachtige platen kunnen schieten. Op een foto maakt Hans een afstandsprong en zweeft door de lucht met alle armen en benen in een soort judostand. Mijn verspringfoto wekt een heel andere indruk. Ik zweef niet meer in de lucht, maar achter mij is een zandfontein te zien. Het lijkt wel of ik aan het duinsurfen ben. Een andere foto is heel erg fraai vanwege een perfecte setting. Het is een dieptefoto waarbij Hans over een smalle duinkam naar mij toe rent en op de achtergrond een prachtige woestijnomgeving is te zien met ronde goudgele geribbelde heuvels en scherpe duinkammen. In zo’n zandduingebied zijn nog veel meer grappige oefeningen te doen zoals een hink-stap-sprong in de diepte of een zweefduik met een buiklanding naar beneden. Teruggekomen in het kamp namen een snelle frisse douche en togen weer op pad, nu op weg naar Nizwa met een imposant fort.

Nizwa

De volgende ochtend hebben we de souk en het fort van Nizwa bezocht. Het fort bestaat voor het grootste gedeelte uit een enorme grote, ronde, open toren met een diameter van 40 – 50 meter. Op vier punten kan via een trap de trans van de toren bereikt worden alwaar een smal looppad loopt. Van bovenaf is een fraai uitzicht over de stad. Na een uur gingen we op pad naar ons overnachtingsadres op het Jebel Shams Resort op de hoogste berg van Oman: de 3.005 meter hoge Jebel Shams. Na enige omzwervingen kwamen we aan bij een ander resort: the Sunrise Resort. Dit is in feite een vrij luxe vakantiepark, met een groot luxueus restaurantgebouw, een receptie en diverse typen zomerhuisjes, maar ook ca 10 bedoeïenententen.

The Grand Canyon van Jebel Shams

De volgende ochtend maakten we een wandeling door de schitterende Grand Canyon van het Jebel Shamsgebied (jebel = berg in het arabisch). Volgens de wandelkaart zou het een wandeling zijn van 4 uur. Onze wandeling liep enigszins uit. Er was zo veel moois te zien en te fotograferen. Ook bouwden we onderweg op een plek vlakbij de afgrond een piramide/toren van losse keien. Er stonden al zo’n 20 / 30 andere torens, en een toren van ons kon er ook nog wel bij. De Grand Canyon is plaatselijk ruim 1000 meter diep en heeft daar loodrechte rotswanden. Het wandelpand in de Canyon is niet echt moeilijk. Slechts op enkele plaatsen zijn handen en voeten nodig om een moeilijk punt te passeren. Het mooiste punt is even voorbij The Abandoned Village: een groep van ca 10 met canyonstenen herbouwde huizen onder een overhangende rotswand. Vanaf dat punt is een vrij uitzicht over de hele Canyon met zijn immense diepte. Hoewel ik niet erg behept ben met hoogtevrees, voelde ik me op een afstand van 1 meter van die enorme afgrond, toch wat ongemakkelijk.

Dubai

Op donderdagmorgen vertrokken we naar Dubai. Daar gingen we vrijdag de marathon doen. Dubai is een bijzondere stad. Het is een soort Manhattan in een woestijnomgeving. De abrupte overgang van een zandbak naar een westerse stad doet bizar aan. Dubai is ook een stad van uitersten en ongekende luxe en wil dat graag uitdragen. Wie hier wil winkelen en de laatste trends wil zien, komt op deze plek volop aan zijn/haar trekken. Een bezoek aan de Dubai Mall neemt al gauw enkele uren in beslag. Er zijn ook diverse vermakelijkheidsactiviteiten. Zo is er een ijsbaan, een waterval en het Aquarium met de Underwater Zoo. Het Aquarium is het grootste wat ik tot dusver ooit heb gezien. Het glas van het grote venster (20 x 8 meter) is 18 cm dik. Er zwemmen honderden grote vissen in het water waaronder haaien, roggen, tonijnen, baarzen en diverse voor mij onbekende soorten.

Een paar andere spectaculaire bezienswaardigheid bij de Dubai Mall zijn de Burj Khalifa (een gigantisch speervormig gebouw en met zijn ruim 800 meter het hoogste gebouw ter wereld) en de Dubai Fountain. Vanaf zes uur wordt een prachtige licht- en muziekshow gehouden met honderden draaibare fonteinkoppen. Bij de Mall is een groot waterbassin gemaakt van enkele honderden meters lang en waarlangs diverse bars en restaurants zijn gevestigd. Hier hebben we twee indrukwekkende lichtshows meegemaakt.

D-day, de Dubai marathon

Op vrijdagochtend half zes ging de wekker. Anderhalve uur later was de start van de marathon. Na een provisorisch ontbijt (door een misverstand had het hotel ons ontbijt niet tijdig klaar gemaakt) togen we op pad. Het was nog donker. De start was vlakbij de Dubai Mall. Wat erg fraai is om te zien zijn de verlichte palmbomen waar omheen vier metershoge zuilen (waterfonteinen) van lampjes waren opgebouwd. Een vroege start is ideaal. De temperatuur is dan nog aangenaam laag (15 graden) en de luchtvochtigheid hoog. Gedurende de eerste drie kwartier liepen we in een nevel, kennelijk een zeemist die het land was binnengedreven. Dat gaf een bijzonder, haast mystiek effect. Na 7 km trok de lucht open en hadden we vrij zicht. Het parcours van de marathon van Dubai is uiterst simpel. Het heeft vrijwel de vorm van de letter J maar dan 90 graden naar links gekanteld. Het parcours loopt over een doorgaande weg vlak langs het strand. Het is grappig om te zien dat deze weg door allerlei afwisselende buurten ging. Het publiek langs de kanten bestaat grotendeels uit expats en Indiërs. Het is wat spijtig om te moeten constateren dat de locals weinig ophebben met sport. Vrijwel alle marathondeelnemers kwamen buiten de Verenigde Arabische Emiraten vandaan. Ergens is het wel te begrijpen. Zomers gaat de temperatuur royaal over de 50 graden heen en ’s nachts is nog steeds bloedheet. In Nederland vinden sporters temperaturen boven de 25 graden al aan de hoge kant.

(Meer foto's van de Dubai marathon zijn te zien in het foto-album.)

Na 15 km kwam ik de volgwagens van de kopgroep tegen. Het waren ditmaal allemaal Ethiopiërs. Hans heb ik onderweg nog twee maal gezien kort na de twee keerlussen in het parcours. De eerste keer was vlak voor de 10 km en de tweede keer was vlak voor de 23 km. Bij de eerste keer lag ik ca 1 km voor en bij de tweede keer ca 1,5 km. We liepen dus vrijwel gelijk op. Onderweg heb ik nog enkele bijzondere lopers op de plaat gezet. De meest markante daarvan was een Chinees in een dik wollen krijtstreeppak, met das, kantoorschoenen en een bril met glazen zo dik als jampotglazen. Deze loper passeerde ik rond de 30 km en hij kwam ca 20 minuten na mij over de finish.

Na de 30 km werd de zon pas echt warm. Ik was blij dat ik een honkbalpet bij me had om m’n hoofd nog enigszins koel te kunnen houden. De laatste 6 kilometers zijn fraai. Het parcours gaat dan het zakencentrum binnen met al zijn wolkenkrabbers. Volgens mijn horloge zou ik rond de vier uur finishen. Het leek mij een mooi streven als het binnen de vier uur zou kunnen, maar ik wilde daarvoor niets forceren. Prettig uitlopen was mijn hoofddoel. Ik had de marathon tot dusver heel gelijkmatig gelopen, met ca 10 minuten verval in de tweede helft, maar gezien de warmte op het eind en met mijn lichaam nog gewend aan winterse temperaturen, vond ik dat een alleszins acceptabele situatie. Op de 41 km wees mijn horloge 3:55:20 aan. Ik heb toen nog in dubio gestaan: versnellen om onder de 4 uur te blijven of niet? Ik weet dat ik 5 minuten nodig heb om een marathon in ca 3:30 uur te doen. Ik had nu nog 4 minuten en 40 seconden over om 1.200 meter af te leggen. Naar mijn inschatting had ik een halve minuut te weinig tijd om binnen de 4 uur te kunnen finishen en heb de laatste km daarom zonder te versnellen afgelegd. Met 4:00:37 netto kwam ik over de finish. Daarmee was ik heel tevreden. Mijn doelstelling was om op een bijzondere locatie een bijzondere marathon te doen en daarvan veel te genieten en deze opzet was volledig geslaagd.

De winnaar van de Dubai Marathon 2013 was de Ethiopiër Ayele Abshero Biza met een tijd van 2:04:23. De twee volgende lopers kwamen eveneens uit Ethiopië met een tijd van 2:04:50 en 2:04:54. De vierde loper van een Keniaan met een tijd van 2:04:56. De volgende zes lopers kwamen ook allemaal uit Ethiopië met finishtijden van 2:05:10 tot 2:06:29. Kortom het was een echt Ethiopisch feestje. Bij de dames was Ethiopië ook zeer dominant. De eerste plaats was voor Aselefech Mergia Medessa met een tijd van 2:19:31. Van de volgende negen dames kwamen er vijf uit Ethiopië, drie uit Kenia en een (op de tiende plaats) uit Zweden.

Terugkijkend op alle belevenissen gedurende deze loopreis, was het voor mij een aangename kennismaking geworden met een Arabisch land dat ik tot voor kort alleen kende vanuit de atlas. Maar nu is Oman voor mij echt gaan leven en ik hoop dat ik in de toekomst weer eens zal terugkomen met wellicht een aansprekende sportactiviteit (een triatlon?) in de Golfregio als aanleiding. De tijd gaat het leren.

 Tegen Oman en Dubai zou ik willen zeggen:

“Shukran” (bedankt) en “Ma-a Salama” (tot ziens)!

Raymond

Tags: Stedenmarathons