De Two Oceans Run: een fraaie ultraloop over het Kaapse Schiereiland - De Two Oceans Run

Geschreven op 03 april 2010.

Artikelindex

Pagina 4 van 5

De Two Oceans Run

Zaterdag 3 april was het D-day. Om vier uur stond ik op. Tezamen met twee Britten nam ik een taxi naar News Lands een voorstad van Kaapstad. Het was nog fris en aardedonker. De organisatie zag er strak uit. Om half zeven viel de startschot voor de volle afstand van 56 km. Er is overigens ook een 21 km en twee korte fun runs. Kort na de start begon het al licht te worden. Het was een fraai gezicht toen de eerste zonnestralen een bergtop beschenen. Die gouden gloed deed echt recht aan de uitdrukking: “De morgenstond heeft goud in de mond”.

De eerste paar kilometers van het parcours gingen door voorstedelijke bebouwing. Dat was niet spannend. Tussen de 8 en 9 km kwam ik een onverwachts een bekende tegen van de Kilimanjaro marathon een maand eerder In Tanzania. Het was een Duitse marathonloopster die met haar man in Dar es Salaam woont. Na ca 14 km liep het parcours enkele kilometers langs de kust van False Bay die (volgens de Two Oceans Run-organisatie) onderdeel uitmaakt van de Indische Oceaan. Op een gegeven moment ging het parcours door het stadje Muizenberg. De plaats Muizenberg ziet er aardig uit. Er staan veel fraaie landhuizen en een sfeervol Victoriaans station. Vanaf de kust bij Muizenberg is ook een fraai uitzicht op de uitlopers van de bergen van het Kaapse Schiereiland. We liepen enkele kilometers langs de kust naar de plaats Fish Hoek. De oceaan lag er stil en vredig bij.

Kort na Fish Hoek maakte het parcours een kwartslag naar rechts en doorsneed het schiereiland en liep naar de Atlantische zijde. Bij Noordhoek kwamen we weer aan de kust. Deze kuststrook is erg fraai, met name als de kustweg over enkele kilometers omhoog gaat naar Chapmans Peak. Links in de verte zie ja dan nog net de witte vuurtoren op een landtong bij Kommetjie (uit te spreken als Kommikkie). En de goudgele stranden van Noordhoek Beach zijn breed, heel breed. De stijgende weg naar Chapmans Peak was lang. Op enkele plaatsen heb ik zelfs even gewandeld. Op een gegeven moment stond ik ca 200 m boven zeespiegel, terwijl de top van Chapmans Peak (583 m) nog beduidend hoger was. Maar gelukkig voerde het parcours ons daar niet naar toe. De kustweg bereikte bij een smalle doorgang in de rotswand zijn hoogste punt en ging daarna gestaag naar beneden.

Op dit punt waren we bij de ingang van Hout Baai. Dit was een fraai punt in de route. De overzijde van Hout Baai bestond uit donkere rotsen. Om de rotsen hingen donkere wolken die het geheel een mystiek aanzien gaven zoals bij de Schotse Hooglanden. De verzorgingspost op Chapmans Peak was ondergracht in een uit de rotsen uitgehakte tunnel met een open tunnelwand. Daar heb ik van een versnapering genoten die ik nog op geen enkele marathon of andere ultraloop was tegengekomen: een ijsco. Het was roomijs in frambozensmaak. Ik mag zeggen het smaakte uitstekend. Net binnen de ingang van de baai, rechts van de rotsen, was een vissersplaats waar ook veel toeristen kwamen zo te beoordelen aan de vele restaurants en hotels langs de weg. In Zuid-Afrika hebben oudere huizen vaak een fraaie topgevel. Deze staat bekend als de Kaaps-Hollandse architectuur. De topgevel is veelal wit, symmetrisch en rond/geschulpt. Dat de topgevel fors groter is dan het schuine zadeldak erachter heeft een reden: de oversize topgevel voorkomt dat de harde wind het dak wegwaait. Vaak heeft zo’n klassiek huis ook nog de karakteristieke Hollandse schuiframen bestaande uit 16 of 20 vensterraampjes. Deze Kaaps-Hollandse huizen waren bij de vissersplaats Hout Baai regelmatig te zien.

Kort na deze plaats kwam het marathonpunt. De 42,2 km klokte ik in 5.01.01 uur netto. De benen voelden nog goed aan. Ik was expres rustig van start gegaan om van deze bijzondere loop optimaal te kunnen genieten. Dat deed ik volop. En waarom zou ik me moeten haasten? De weersomstandigheden waren prima om te lopen. Het was overwegend bewolkt met af en toe zon, droog, ca 15 graden met wat wind. Om op dribbeltempo door te gaan was dit weertype perfect. Ik was al blij dat ik geen pet nodig had tegen de felle zon. Zou het net zo warm zijn geweest als de dag ervoor, dan was het een zware editie van de Two Oceans Run geworden. De verzorgingsposten onderweg waren prima uitgerust. Lopers konden drinken uit groene zakjes water. Deze waren volop aanwezig. Het water had wel een zekere grondsmaak. Verder was er ook cola, sportdrank en thee. Bij enkele posten waren ook sinaasappels en bananen voorradig. Een verzorgingspost had een wel heel bijzondere soort kost in huis: gekookte aardappels in schil. Deze versnapering heb ik maar niet uitgeprobeerd.

Vlak na het 42,2 km punt passeerde de route een klassieke town ship. Dat was verrassend te noemen. Tijdens de hele route had ik niets anders gezien dan fraaie huizen in het landschap en dan verschijnt opeens een overbevolkt woongebied met ijzeren golfplaten. Het was een schrijnend contrast. De volgende kilometers waren weer stijgend en ditmaal zelfs pittig stijgend. Hier heb ik regelmatig gewandeld. Langs de kanten stonden borden om de lopers een hart onder de riem te steken zoals: “Just 400 m to go to the top” ,” Just 200 m to the top” , “No pain no gain” , “Pain is temporary but glory is forever” . Later verschenen ook in het Afrikaans aanmoedigende teksten zoals “ Vastbyt” en “ Amper klaar, amper daar” (Amper betekent ‘ bijna’ in het Afrikaans.).

De laatste paar kilometers ging door heuvelachtig en bosachtig gebied. Op enkele punten waren prachtige vergezichten op wijngaarden met fraaie landhuizen met Kaaps-Hollandse gevels. De finish kwam toch redelijk onverwachts. Opeens sta je voor de ingang van een evenemententerrein op een grote grasvlakte op een heuvelrand. Bovenop de heuvel stonden grote klassieke gebouwen van een universiteit en een ziekenhuis (check). Het parcours was met dranghekken afgezet. Links en rechts stonden toeschouwers rijen dik achter de hekken. Het publiek was erg enthousiast. De laatste paar honderd meter zijn altijd gedenkwaardig, zo ook bij deze loop. In een flits denk ik dan terug aan alle mooie momenten die ik tijdens de loop heb beleefd en voelde me op dat moment heel tevreden en gelukkig. De Two Oceans Run was binnen en het was een mooie race geweest. Mijn finishtijd van 6.38.25 netto was op zich niet spectaculair te noemen.

Mijn speling tot de tijdslimiet was echter niet groot meer: iets meer dan 20 minuten. Maar goed, ik kwam nog middenin een brede stroom lopers over de finish. Na de finish kwam ik Bertus weer tegen. Hij was vlak na mij geëindigd. Bertus had het tijdens de race stevig voor zijn kiezen gekregen.