Frankrijk kent een aantal bijzondere marathons op heel speciale locaties. Een daarvan betreft de marathon van Mont Saint Michel. Wat is daar nou zo bijzonder aan? Een leek zou denken: “Ach een bergmarathon, nou en?” Wel, het bijzondere zit ‘m in de geografische ligging. Mont Saint Michel ligt bij vloed in zee en bij eb op het land. Het is dus ‘quasi-eiland’ dat ligt op de grens van Normandië en Bretagne. Mont Saint Michel is een verassend steile rots in een overigens waddengebiedachtige omgeving. Het vaste land is nogal polderachtig en op een afstand van ca 10 km beginnen pas de echte heuvels in Frankrijk. Het eiland lijkt alsof het door een grote hand daar per ongeluk op die plaats is neergezet: een geologische vergissing. Ook bijzonder is de mystieke uitstraling van de bijna 1000 jaar oude abdij met de hoge, spitse, Waltdisneyachtige torenspits op de zwaar ogende abdijkerk. Imposant zijn verder de zware vestingmuren die het eiland een echt fortkarakter geven. Het eiland heeft in Frankrijk overigens een heroïsche reputatie omdat het in de Honderdjarige Oorlog (1337 - 1453) tegen de Engelsen een onneembare vesting is gebleken. Voorwaar, een aantal redenen om eens een kijkje te nemen. Een marathon vormde daarvoor een prima aanleiding. Link naar foto-album
Deze intrigerende zin komt voor in het lied New York van Frank Sinatra. Als marathonloper met een nog vrij korte track record (april 1997 met Rotterdam als eerste marathon) , zou de marathon van New York mijn eerste verre marathonreis worden. Tot dusver had ik alleen nog in Europa gelopen. De marathon van The Big Apple zoals New York ook wordt genoemd, is er een van de buitencategorie. Binnen m’n hardloopvereniging had ik al prachtige verhalen gehoord van het super enthousiaste publiek langs het parcours. Supporters staan er rijen dik en schreeuwen de lopers haast naar de finish. Dat wilde ik wel eens meemaken. Tot dusver was de marathon van Berlijn van september 1998 de sfeervolste marathon die ik had meegemaakt.
Moskou, een stad met een magische klank. Wat moet je daar nu bij voorstellen? Ikzelf kreeg visioenen van streng uitziende kolossale gebouwen van onder meer Stalin-gotiek (suikertaartstijl), het Kremlin met de welbekende vijf ui-vormige koepels, strak paraderende soldaten, rokende auto’s en wachtende rijen mensen voor de winkels. Dat beeld bleek anno 2001 hopeloos achterhaald te zijn. Maar goed, dat weet je pas achteraf. Moskou prikkelde niet alleen de nieuwsgierigheid van mij, maar ook van diverse andere Road Runners waaronder Kees, Tom, Erwin, Bonny, Pim, Willem en vier vrienden en collega’s van ons (Frank, Alex, Erna en Sjoerd) en ik. Deze Raad van Elf ging een onbekend avontuur tegemoet.
