De Houffatrail: nat, natter, natst
In het landelijk gelegen Houffalize, een plaats in de Belgische Ardennen ca 10 km ten westen van de noordpunt van Luxemburg, wordt sinds 2012 een prachtig loopevenement gehouden door het fraaie Ardenner landschap: de Houffatrail. Het is loopevenement over de afstanden van 14 km (400m+), 25 km (800m+) en 50 km (1.900 m+). Het is ook mogelijk om in totaal 80 km te lopen door zowel op zaterdag als zondag aan twee of drie onderdelen (5, 25 en 50 km) van het trailprogramma deel te nemen. Kortom er is voor elk wat wils.
Met een groep golden oldies van de EUR road runners (Joos en Majet, Tuur en Aagje, Erwin en Mayela, Harmen, Jeroen en ik) togen we al vrijdagavond 6 december 2013 naar Houffalize omdat Erwin, Harmen, Joos en Jeroen zowel op zaterdag en zondag gingen lopen. De meesten van ons hadden onderdak in het comfortabele en uitgebreide hotelcomplex/conferentieoord Ol Fosse d’Outh in Houffalize waar in de Expohal de start en finish van alle loopafstanden was. Het prettige van zo’n groot hotelcomplex is, dat het is uitgerust met allerlei faciliteiten zoals een goed uitgeruste ontbijtzaal, eetzaal, bar en recreatiezaal, fitnesszaal en zelfs een zwembad. Gewoonlijk ben ik niet zo’n groot liefhebber van grote hotelcomplexen omdat het doorgaans nogal afstandelijke en onpersoonlijke onderkomens zijn (slaapfabrieken) en geef meestal de voorkeur aan overnachting op kleinschaliger onderkomens zoals hostels en B&B’s, maar in dit geval was dit hotel een goede keus omdat we met een grotere groep op pad waren.
Ik had gekozen voor de Houffatrail van 50 km zonder andere bijkomstige loopafstanden. Op zondag, om 7.00 uur in de ochtend, toen het nog aardedonker was, viel het startschot. Een groep van ca 300 lopers togen op pad. Wij waren allen uitgerust met een ledverlichting. De organisatie had dat voorgeschreven en gezien het parcours waar je als loper over gaat, is dat een verstandige keuze. We spreken over een trail en dat houdt doorgaans in dat lopers over smalle onverharde paadjes gaan, vaak vol met stenen en wortelstronken. Volgens de hoogtekaart zouden de lopers kort na Houffalize en lange stuk omhoog gaan. Ik had m’n les geleerd in de Verdon Canyon Challenge door in het begin heel zuinig om te gaan met energie en de quadriceps zo veel mogelijk te ontzien. Anders zouden ze wellicht dichtslaan en dan wordt het veel wandelen in plaats van hardlopen.
Het weer om te hardlopen was heel aardig: zwaarbewolkt maar grotendeels droog en vrijwel windstil. In de nevelige bossen hingen ook wolkenflarden over de boomtoppen wat het geheel een mystiek aanzicht gaf. Wat ook bijzonder was, waren de vele grote plassen op het parcours. Het was een erfenis van de vele regen en gesmolten sneeuw van de dagen ervoor. Er waren stukken bij dat het onontkoombaar was dat je door lange diepe modderplassen moest lopen omdat deze zo breed waren als de weg. Maar ach, dat gaf niets. M’n schoenen waren toch al nat omdat de lopers ook twee maal het riviertje de Ourthe (zijrivier van de Maas) al wadend moesten doorkruisen. Volgens de info zou het water van de Ourthe kniepdiep zijn, maar volgens mij was het iets dieper. Het kwam bij mij tot net onder de liezen en ik ben toch echt niet de kleinste. Maar het hinderde me niet. Het water was weliswaar ijskoud -ik schat een graad of vier- maar binnen een kilometer had ik mezelf weer warm gelopen. Wat een gelukkige keuze van mij was dat ik op trailschoenen liep. Deze schoenen boden vanwege hun zwaardere profielzolen mij veel meer houvast op de glibberpaden en hielden m’n voeten ook veel droger en warmer dan gewone loopschoenen. Ik ben maar slechts twee keer onderuit gegaan en dat zou zeker het tienvoudige zijn geweest als ik met gewone loopschoenen had gelopen.
Een aantal plekken van het parcours hebben indruk op mij gemaakt en staan mij in het geheugen gegrift. De eerste plek is vlak voor een stuw in de Ourthe. Het hobbelige looppad liep straks langs het water met veel geklauter over rotsen en wortelstronken. Ver over het water hingen de natte kale takken van beuken. Een fraai gezicht waren de regendruppels aan het einde van de kale twijgen die een prachtige schittering lieten zien van het invallende zonlicht. Het helle licht werd door de druppels weerkaatst waardoor het leek alsof de takken behangen waren met duizenden glimmende parels of kleine kerstlampjes. Prachtig! In de zomer met allemaal bladeren aan de takken zie je zoiets niet.
Even na de oversteek over de stuwdam in de Ourthe verder zag ik een ca 30 cm brede boom waarvan de stam op een hoogte van 20 / 30 cm van de grond aan een zijde voor tweederde deel was verdwenen/weggesneden. Ik was in eerste instantie verrast en verbaasd. Was dit vandalisme? En zo ja, waarom op deze wijze want het moest een erg tijdrovende klus zijn geweest hetgeen bij vandalisme doorgaans niet het geval is. Meestal wordt in een vlaag van baldadigheid iets vernield en de dader gaat weer zijn weg. Even verderop zag ik nog meer van zulke bomen en toen viel het kwartje. Hier leefden bevers en die knaagmansen waren natuurlijk bezig geweest met hun waterbouwkundige activiteiten. Wat mij trof was hun inzicht om de stam van een boom grotendeels in te knagen aan de niet-waterkantzijde. De boom kon zodoende alleen maar in het water vallen waardoor het makkelijker werd om een dam van takken in de rivier te bouwen. De bevers waren behoorlijk actief. Er lagen ook omgevallen bomen langs de rivieroevers waarvan vrijwel de hele bast was weggeknaagd. Ik vroeg me af of bevers ook boomschors eten of was het een knaagexercitie om hun knaagtanden kort te houden? Ik wist het niet. Nu ik in een beverterritorium liep, lette ik goed op of ik ergens in het water een grote takkenhoop zag dat als beverburcht dienst deed, maar dat was helaas niet het geval.
| |
|
Halverwege m’n loopafstand werd ik door Harmen en Erwin gepasseerd, die bezig waren aan hun 25-km trail. De zon brak op dat moment door en ontstak weer de duizenden lichtjes in de twijgen van kale struiken en bomen. Kort daarna moesten we een steile heuvel over. Dat was een klim van ruim 100/150 meter omhoog over nog geen 400 meter. Voorwaar geen sinecure! Daarna kwam een glibberpad over enkele honderden meters langs een beek, waar ik wonder bovenwonder niet ben uitgegleden. In gedachten zag ik m’n camera al in de modder verdwijnen. Even daarna kwam de eerste verzorgingspost met water, isostar, cola en fruit. Ik was blij want m’n bidon was inmiddels leeg en ik had dorst gekregen.
Nog geen kilometer na de verzorgingspost moesten we weer water doorkruisen. Ditmaal was een paar meter lange grijsbruine modderplas waar je met geen mogelijkheid omheen kon lopen. Dus, gaan met die banaan! Ik heb er wel een plaat van laten maken, waar ik pontificaal midden in de plas sta, met het water tot boven de enkels. “Es war ein bisschen nässig” zo mailde ik enkele dagen later een loopmaat van me uit Oostenrijk. Hij moest lachen om de understatement.
Na een zwerftocht door velden en bossen kwam ik op een open heuveltop terecht met een fraai panoramisch uitzicht. Voor mij zag ik de weg naar beneden gaan en in de verte een bocht maken en weer omhoog gaan. Boven op de volgende heuvel ontwaarde ik een nieuwe piramidetent hetgeen weer een verzorgingspost betekende. Op de weg voor me liepen diverse deelnemers van de trail en de dieptewerking gaf de omhoog ploeterende poppetjes een grappig aanzien. Wat ook wel bijzonder was, was de hoeveelheid modder die ik bij de lopers zag. Vrijwel iedereen had grijze onderbenen, alles egaal bedekt met modder. Ikzelf niet uitgezonderd.
De laatste kilometers gingen door een open heuvelachtig landschap met veel vrijstaande bomen. Deze bomen hebben vaak een fraaie, zware, symmetrische kruin. Hun silhouetten van lange kale takken staken mooi af tegen de heiige achtergrond. Kort hierna kwam ik weer in Houffalize en kwam toevalligerwijs Tuur en Aagje in hun auto tegen. Ze waren net op weg naar huis.
Na 7:26:09 uur passeerde ik de finish in de Expohal en de fraaie veldritachtige Houffatrail kwam hiermee ten einde. Voor deze trail kunnen de lopers zich op het allerlaatste moment zich inschrijven. Ik hoop deze trail nog eens te doen als er een flink pak sneeuw ligt in de Ardennen. Volgens mij loop je dan door een fantastisch winterwonderlandschap die onvergetelijke herinneringen achterlaat. Ik zie in gedachten al die besneeuwde kronkelige trailpaadjes langs de Ourthe waar je over rotsblokken moet klimmen en zo nu en dan onder overhangende rotsen loopt. Ook zie ik al de prachtige vergezichten voor me, met knusse met sneeuw ingepakte dorpjes waar het licht uit de raamvensters van de huizen schijnt. En ook de twijgen van de bomen waar een flinke laag sneeuw op ligt, zullen prachtig zijn om te zien. We gaan het hopelijk snel beleven.
Raymond
Tags: Trails