De marathon van Parijs, een heel plezierig weerzien na 15 jaar

Geschreven op 07 april 2013.

Op zondag 7 april 2013 heb ik voor de tweede keer deelgenomen aan de marathon van Parijs. Het was een heerlijke dag en wat een verschil met 15 jaar geleden! De marathon is nu echt een publiekstrekker geworden en niet meer een feestje voor de renners alleen. De sfeer zat er goed in en de zon deed ook nog een duit in het zakje. Tijdens het lopen heb ik op diverse plaatsen uitgebreid de tijd genomen om mooie fotoshots te maken. Ik denk hierbij aan de oever van de Seine, aan de overkant van de Île de la Cité en nabij de Eiffeltoren en de vele dansgroepen langs het parcours.

Ik had het idee dat de marathon veel internationale was geworden dan in 1998. In het publiek heb ik talloze vlaggen gezien van supporters van over de hele wereld. Met name veel Engelse en Amerikaanse vlaggen. De Parijs marathon is voor de Amerikanen zo’n beetje wat New York voor ons is.

Een ernstig zwikincident op de marathon-editie van 1998 heeft op mij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Maar als ik m’n marathonverslag uit 1998 erop na sla (zie hieronder de schuin weergegeven tekst) dan moet ik er nu om glimlachen om wat er is gebeurd, maar het was kantje boord of ik had die marathon moeten opgeven.

“Na ongeveer een kilometer sloeg het noodlot toe. Vanwege het dichte deelnemersveld was er geen goed zicht op de grond. Zo kon het gebeuren dat ik per ongeluk m’n linkervoet op een ronde betonnen scheidingsband zette die op de Avenue des Champs-Elysées de fietsrijstrook van de autorijstrook afscheidde. M’n voet zwikte ogenblikkelijk naar buiten en een felle pijnscheut stak door m’n voet. Ik slaakte van pijn en woede een krachtterm en hinkelde en hinkte een paar passen verder. De lopers om me heen die het voorval hadden zien gebeuren keken medelijdend toe. Wat moest ik doen? Stoppen? Zou deze marathontrip zo’n roemloos einde krijgen? Ik kon het niet verkroppen. Gelukkig werd de pijn wat minder en ik besloot heel voorzichtig te gaan lopen. De voet voelde heel kwetsbaar aan maar met kleinere looppassen was het ongemak nog wel te dragen. Ik besloot de signalen van de voet als uitgangspunt te nemen. Zou de pijn te erg worden dan zou ik alsnog voortijdig stoppen.

Gaandeweg ging het lopen steeds beter. Op stijgende stukken in het parcours, waaronder in het park Bercy kwam de pijn weer wat terug. Met kleinere looppassen minderde de pijn en was het gelukkig geen obstakel om te kunnen doorgaan. De route ging voor een gedeelte langs de Seine aan de overzijde van de Eifeltoren. Op de bruggen over de weg moedigden de Parijzenaars de deelnemers aan. Erg veel toeschouwers waren er niet. In Berlijn was het heel anders toegegaan. Tegen het einde ging de route naar het Bois de Boulogne. Daar maakte het parcours enkele grote lussen. Hoewel het tussen de ontluikende bomen prima toeven was, keek ik uit naar het einde. De benen voelden zwaar aan. De finish was aan het begin van de Avenue Foch. Na 3.49.41 uur kwam ik over de finish. Daar was ik gezien de inspannende voorafgaande dagen en het zwikincident niet ontevreden over. Van de 21.813 startende deelnemers hadden 17.357 deelnemers de finish gehaald. In was de 7.803ste die de finish haalde en nr 3.873 van de 7.619 deelnemers uit de categorie ‘senioren mannen’. Als beloning kregen de deelnemers een fraaie plak. De winnaar was John Kemboi met een tijd van 2.10.14.

Aan het einde van de Avenue zag ik in de verte de Arc de Triomphe staan. Daar zou ik m’n vader weer ontmoeten. Ik was nieuwsgierig naar de toestand van m’n linkervoet en maakte daarom de loopschoen los. Dat was een fout want de tegendruk van de schoen viel weg. M’n linkervoet ging meteen zwellen. De voet werd tot bij m’n enkel dik en werd erg pijnlijk. Hinkend bereikte ik de Arc. In mijn beleving heb ik nog nooit een kilometer gehad die zo lang leek. Vaders was erg trots en genoot zichtbaar van het hele gebeuren.”

Het zwikincident heeft altijd als een schaduw over deze fraaie stadsmarathon gehangen. Dat was jammer want hiermee kwam de marathon niet tot zijn recht in mijn herinnering. Dit scheve beeld moest worden rechtgezet. Een andere reden om deze marathon opnieuw te doen is dat ik in 1998 nog geen foto’s tijdens het lopen nam. Een andere 'fout'. Ook dat kon ik nu rechtzetten en dat is boven verwachting goed gelukt, getuige de fraaie foto’s. Niet alleen het weer werkte mee, maar er hing ook een leuke opgewekte sfeer onder de lopers en het publiek.

Wat heel bijzonder was waren de vele dans- en muziekgroepen langs de route. Dat was 15 jaar geleden wel anders. Het was toen nogal stil langs de kant van de weg. Er liepen diverse opvallende deelnemers mee. Zo hobbelde ook een heuse Eiffeltoren mee omringd door lopers die de toren hielpen dragen. Verder liepen enige priesters in opleiding in een lange lintvorm in het deelnemersveld mee. En als memorabele toeschouwer herinnerde ik me een grote forse Fransman verkleed als weldoorvoede monnik in een bruine pij en een grote cello.

Voor mij liggen de meest memorabele plaatsen van deze marathon aan de oevers van de Seine. Zo heb ik vrij kort nadat het parcours na enige omzwervingen bij de rechteroever uitkomt een foto genomen tussen de bomen met een fraai uitzicht over de Seine en op de Notre Dame. Bij een andere foto zit ik ca 1 km verderop heel relaxt op een muurtje aan de oevers van de Seine met daarachter de statige gebouwen van Ile de la Cité. Weer een kilometer later sta ik aan de oever van de Seine met de Eiffeltoren aan de overkant. Maar de plaat waar het allemaal om gaat is na de marathon genomen. Het is de plaat waar de Bark met een plak om z’n nek voor de Arc de Triomphe staat. Kan het toepasselijker?

Het lopen ging relaxt en zonder enig incident en heb onbevangen kunnen genieten van wat ik allemaal zag. Heerlijk! Maar De Bark heeft niet snel gelopen: 4:37 uur. Maar ja wat wil je met het maken van ruim 600 foto's onderweg. Daarbij heb ik royaal de tijd genomen voor het maken van fraaie fotoshots. Deze marathon is nu goed gedocumenteerd in m'n verzameling en dat is datgene wat voor mij belangrijk is. Maar nog belangrijker is dat ik nu met heel veel plezier en genoegen kan terugkijken op de 2013-editie. Wellicht ligt in de toekomst nog een derde editie in het verschiet. Net als voor de marathon van New York.”Alle goede dingen gaan in drieën” zo luidt het gezegde. En ik onderschrijf dit van harte.

Alors Paris, grand merci pour tout et à la prochaine fois!

Raymond

Link naar foto-album

Tags: Stedenmarathons