• Home
  • Verslagen
  • Loopverslagen
  • De marathon van Mumbai (Bombay) een sprookje uit Duizend en één nacht

De marathon van Mumbai (Bombay) een sprookje uit Duizend en één nacht

Zelden heeft een start van een marathon mij zo getroffen als die van Mumbai, of Bombay zoals ik vroeger op de lagere school heb geleerd. De start was in het zuiden van het schiereiland Mumbai waar veel koloniale gebouwen staan. De Engelsen hebben tussen pakweg 1880 en 1940 werkelijk alles uit de kast gehaald om hun parel van het Britse Rijk zo fraai mogelijk te maken. Er werden verschillende bouwstijlen toegepast en ook gemixt met Indische bouwkunst.

Deze pracht en praal wordt nog indrukwekkender als zo’n bouwjuweel ’s avonds prachtig wordt aangelicht. Zo ook Curch Gate (omschrijving en achtergrond…….) een paleisachtig symmetrisch gebouw met twee vleugels en een grote ronde koepel op het middenstuk. Church Gate werd ingetogen verlicht dat wil zeggen de rode baksteen aan de buitenkant relatief spaarzaam, maar de nissen op de eerste en tweede verdieping met een sprekender kleur blauwviolet, de kantelen op het dak met azuurblauw en de nissen en ramen op de bovenste etage en de kleinere koepels vanillegeel. Alle binnenverlichting van de zijvleugels was ook vanillegeel. Het tegenover liggende fraai Vistoriaans gebouwde ….  Was evenzeer fraai aangelicht. Ook hier was spaarzaamheid en ingetogen binnenverlichting het kernelement met hier en daar een spotlicht op een aansprekend detail van het gebouw. Het hoeft geen betoog dat ik totaal geen haast had om de startlijn te passeren en me met spoed tussen de snellere lopers te begeven. Ik nam alle tijd om de pracht en praal van Mumbai vast te leggen. Helaas bemerkte ik snel enige beperkingen van m’n camera. Het was lastig om in het donker scherpe foto’s te maken als er continu bewegende objecten (marathonlopers) door je gezichtsveld lopen. Tsja, ik kon het hen niet kwalijk nemen. Een andere beperking zat in de omvang van het fotografeerveld. Pas op grote afstand kon ik de gebouwen pas volledig in het beeld krijgen, maar dat gaat dan wel ten koste van het detail. Maar goed, uiteindelijk kon ik toch nog enige foto’s maken waarvan men toch wel enig idee krijgt hoe sprookjesachtig het begin was.

Zodra ik de startlijn was gepasseerd, wilde ik toch wel enig vaart maken, want ik had 12 minuten startvertraging ten opzichte van de starttijd van 5.40 uur. Voor een marathondeelnemersveld van ca 6.000 personen was dat aan de lange kant. Kort na de start kwam ik een pacemaker tegen van 6.00 uur. Oeps, dat was een wake up call. Deze man wilde ik ver voorblijven. Maar gedurende de eerste kilometers was het lastig. Ik moest steeds stilstaan en mijn camera op een stilstaand object zetten om echte scherpe foto’s te maken, en dat kost tijd. Met de pacemaker heb ik gedurende de eerste acht kilometer herhaaldelijk stuivertje gewisseld voordat de dageraad aanbrak en ik makkelijker vanuit de hand foto’s kon maken.

Langs de baai aan de westzijde van Mumbai - tussen de drie en zes kilometer - was het parcours om de 200 – 300 meter opgeluisterd met muziekgroepen, bands en goededoelenstands. Een echte blikvanger was de stand van de 14e Standard Chartered Mumbai Marathon waarbij een in traditionele Indische kledij (beschrijving …..) gestoken danspaar en fraaie dansuitvoering gaven. Even voor de 8 km-markering begon de dageraad. Ik was hier blij mee want hierdoor zou ik meer van de stad kunnen zien en vastleggen. Na de 8 km-markering kwam verrassenderwijs een klimmetje van zo’n 20 – 30 meter hoogte. Deze klim zou ik ook aan het einde hebben en dat zou hij best wel eens lastig kunnen zijn om ‘m nog rennend te kunnen nemen. Maar dat was van latere zorg. Kort hierna volgde een afdaling en bereikte het parcours de oostkant van het Mumbai schiereiland. Een aardig object is de ….. moskee. Het is een moskee die afhankelijk van het getij een echt eiland of een schiereiland is, want er loopt een verbindingsweg naar de moskee die bij vloed onderstroomt. Op dit punt leek het wel op de vuurtoren …. aan de zuidoostkant van Jersey die ik zag tijdens m’n 77 km lange Round the Rock Run (kustloop) op dat eiland..Bij daglicht kon het ik kwaliteit van het water zien. Dat liet nogal te wensen over (en dat is een understatement). Het leek nog het meest op een grijzige erwtensoep waarboven bepaald geen aangename geur hing. Het water leek mij biologisch gezien dood te zijn. Maar goed, Mumbai is een snel groeiende metropool waarbij anno 2017 maar liefst 21 mln mensen wonen, zo’n 4 mln meer dan in heel Nederland. Bij zo’n snelgroeiende bevolkingsaanwas van een bevolking dat op zo’n klein gebied moet wonen, is waarschijnlijk elk initiatief tot waterzuivering een vrijwel kansloze exercitie. Wellicht moet de milieuvervuiling als een groeistuip worden gezien van elke miljoenenstad in een zich snel ontwikkelend land. Maar dat neemt niet weg dat milieu beslist (hoger) op de agenda moet komen, wil het land nog leefbaar zijn voor de toekomstige generaties. Tijdens deze marathon heb ik kunnen vaststellen dat Mumbai op het gebied van  lucht- en waterkwaliteit, de straathygiëne (minder afval op straat) en op het gebied van huisvesting nog grote slagen heeft te maken om leefbaar te blijven of het weer te worden. (Ja, ik ben me van bewust dat ik hier enige kritische kanttekeningen plaats terwijl ik het liefst complimenten uitdeel.)

Op de 12 km kwam ik weer een kleurrijk gekleed dansgroep tegen. De dames droegen een lange oudroze jurk met een groenwitte band om de middel, de onderrand en om de mouwen. Daarboven droegen zij een erwtgroene open hes met goudgele stiksel aan de voorzijde en een lange groene sluier met witte rand en afgezet met parels. Om hun hals droegen de dames een fraai bewerkte, meerlagige parelsnoer. De heren droegen een lange paarsblauwe kaftan (een lang soort stevige hemd) met daarover een open gele hes met de voorzijde afgezet met een rand van vijf rijen parelmoerknopen. Onder de kaftan droegen zij een gele onderrok met een zilverkleurige rand. Op hun hoofd droegen zij niets. Naast hen stonden nog twee andere dansers waarvan ik maar afzie van een poging tot beschrijving want daarvoor is een half A4-tje nodig gezien hun ingewikkelde kleding.

Ondanks al mijn gefotografeer had ik toch wel vorderingen gemaakt in het deelnemersveld. Kort na de 14 km passeerde ik namelijk de 5.30-groep. Dat was een opsteker. Het deelnemersveld was inmiddels voller geworden en ik liep nu tussen de andere lopers. Even voor de 15 km draaiden we de Rajiv Ghandi-brug op. Rajiv was de zoon van Indira Ghandi. Beiden waren premier geweest en waren lid van de Congres Partij (Indiaas langst durende regerende partij) en hebben hun baan helaas met hun leven moeten bekopen. De brug is indrukwekkend. Het begint als een autosnelweg op palen over de baai die eerst haaks op de kustlijn staat en vervolgens een grote bocht naar rechts maakt. Het was inmiddels kwart voor acht en de oranje zon begon zich door de grijze zeenevel heen te branden. Hier heb ik een wereldplaat geschoten. Ik fotografeer richting stad met een lange lint aan maratonlopers die naar mij toe lopen. Tegen hun achtergrond staan de blauwgrijze silhouetten van negen wolkenkrabbers waarvan er zes in aanbouw zijn omdat er bouwkranen op hun dak staan. Het lijkt er haast op alsof de wolkenkrabbers met de marathonlopers meelopen. De silhouetten steken fraai af tegen de oranje ochtendlucht. Even verderop zag ik een rood-oranje zon tussen deze lange Jannen doorgluren.

De Rajin Ghandi-brug laat zich het best beschrijven als een combinatie van de Willemsbrug en de Erasmusbrug maar dan alles in tweevoud. Eerst komen de Willemsbruggen aan bod. Deze bruggen hebben pilonen aan beide zijden tuien (stalen kabels) dragen. Daarna volgen de twee Erasmusbruggen. Hun tuien zijn heel bijzonder. Gezien hun lengte geven zij de indruk of ze grote zonnestralen zijn. Aan de achterzijde van de bruggen tonen de tuien een ragfijn veranderend lijnenspel die haast Escheriaans aandoet.

Direct na de bruggen staat aan de linkerzijde van de rijbaan een groep muziekanten, mannen die allemaal een grote trom dragen en een oranje hemd dragen en een oranje gepluimde tulband. Hier heb ik een familiekiek met hun laten maken. Even verderop stonden acht andere, traditioneel geklede muzikanten – mannen en vrouwen – die een soort tamboerijnachtig instrument (met rinkelende schijven) in hun hand houden.

Kort na de 20 km komen de professionele lopers mij voorbij. Ik was verbaasd om hen hier te zien. Kennelijk was hun start een uur later dan die van de amateurlopers c.q. marathontoeristen zoals ondergetekende. De groep bestond uit zes – naar hun voorkomen te beoordelen – Afrikaanse lopers die wellicht allemaal uit de marathonlanden Kenia en Ethiopië komen. Om vijf voor half negen passeerde ik het halfmarathonpunt. Ik had er 2.33 uur over gedaan. Ik schroefde mijn ambitie omhoog. Ik wilde onder de vijf uur gaan eindigen. Tot dusver ging de race op rolletjes. De waterposten waren om de twee kilometer en dit was een dermate hoge frequentie dat ik bij herhaling een verzorgingspost heb overgeslagen.

We verlieten de Rajiv Ghandi-brug en kwamen weer op het vaste land van Mumbai. Langs het parcours stonden bij herhaling groepen enthousiaste kinderen met daarachter enige vaders en moeders. De buurten waar we doorheen liepen, waren zeer gemêleerd. Grote rijkdom en schrijnende armoede wisselden elkaar af. In het geval we door een mindere buurt liepen, heb ik op bedekte wijze gefotografeerd, want ik geneerde me voor al te openlijke vastleggingen.

Het parcours was in de binnenstad gelukkig grotendeels over brede wegen waarlangs bomen met brede kruinen groeiden. Dat was aangenaam wat de zon begon behoorlijk warm te worden. Ik was blij dat ik m’n witte honkbalpet bij me had. Die zou goede diensten gaan bewijzen als we weer aan de oostzijde van Mumbai richting finish zouden gaan lopen. Het 30 km-punt rondde ik in 3.31 uur. Mijn 5 uur-doelstelling was nog riant in beeld. We liepen nu weer over de oostboulevard maar nu met de Rajiv Ghandi-brug achter ons. De zon werd onbarmhartig warm. Ik moest aanzienlijk m’n loopsnelheid minderen om het motortje gaande te kunnen houden. De minaret en de koepel van de witte…. Moskee kon ik nu goed zien. De ochtendnevel over het water was door de zon vrijwel geheel weggebrand. Ik was blij met de vier douchetunnels op de boulevard. Heerlijk om fijne waterdruppels op je huid te voelen. Ik was er graag enige minuten in blijven staan, maar de plicht riep. De 35 km kwam in 4.10 voorbij. Aj, bijna 40 minuten over 5 km. Dat doet zeer. En tot overmaat van ramp kwam hier de 30 meter hoge heuvel aan die ik nu al wandelend moest nemen. Een groep enthousiaste supporters uit Japan gaven me weer wat energie en begon daarna weer te dribbelen. De afdaling naar de westbaai was prettig, niet in het minst dat hier behoorlijk veel bomen met brede kruinen langs het parcours stonden.

Een kleine drie kilometer voor de finish passeerden we een immens groot veld (twee/drie voetbalvelden) waarop cricket werd gespeeld, een zeer populaire sport in India. Een kilometer later passeerden we een grote stoet mensen die een soort festival bezochten. Aan de andere kant van de rijbaan was het een drukte van belang. Gezien de bonte mensenmassa en de baai achter hen kreeg ik haast het idee alsof ik weer langs het strand van Ipanema in Rio de Janeiro liep en toen ook bezig was met m’n laatste kilometers. Soms zijn gelijkenissen treffend.

De laatste kilometer van de marathon is fraai. Aan weerszijden van de weg staan statige herenhuizen en in de verte waren de contouren en de koepel van de Church Gate goed te zien. Het paard rook stal en ik begon iets te versnellen. De aftelborden van 500, 400,

300, 200 en 100 meter liep ik met grote voldoening voorbij. Het einde was in zicht. Op 100 m voor de finish lag een lange blauwe loper tot aan de finish. Heerlijk om zo feestelijk te mogen eindigen. Met een nettotijd van 5.08.39 passeerde ik de finishlijn. Het was weliswaar iets buiten mijn loopdoelstelling, maar gezien de warmte na de 25 km en het feit dat ik slechts twee dagen acclimatisering had genomen in India (om de kans op buikloop zo klein mogelijk te houden) mocht ik al met al niet ontevreden zijn.

Met groot plezier kijk ik op mijn eerste marathon in India terug. Ik hoop in dit immens grote land in de toekomst nog veel meer marathons en trails te gaan doen. De bevolking is uiterst vriendelijk, werkelijk onbaatzuchtig behulpzaam en heel contactgericht zonder opdringerig te worden. Tsja, dat nodigt zeker uit voor vervolgbezoeken. Zeker als je voor en na de marathon kennis maakt met marathonlopende Indiërs die aanbevelingen doen voor andere mooi marathons.

Dus India, je ziet me zeker in de toekomst terug.

Raymond

contentmap_plugin