• Home
  • Verslagen
  • Loopverslagen
  • De WK-marathon van Mont Saint Michel (Road Runners in Frankrijk)

De WK-marathon van Mont Saint Michel (Road Runners in Frankrijk)

Artikelindex

Frankrijk kent een aantal bijzondere marathons op heel speciale locaties. Een daarvan betreft de marathon van Mont Saint Michel. Wat is daar nou zo bijzonder aan? Een leek zou denken: “Ach een bergmarathon, nou en?” Wel, het bijzondere zit ‘m in de geografische ligging. Mont Saint Michel ligt bij vloed in zee en bij eb op het land. Het is dus ‘quasi-eiland’ dat ligt op de grens van Normandië en Bretagne. Mont Saint Michel is een verassend steile rots in een overigens waddengebiedachtige omgeving. Het vaste land is nogal polderachtig en op een afstand van ca 10 km beginnen pas de echte heuvels in Frankrijk. Het eiland lijkt alsof het door een grote hand daar per ongeluk op die plaats is neergezet: een geologische vergissing. Ook bijzonder is de mystieke uitstraling van de bijna 1000 jaar oude abdij met de hoge, spitse, Waltdisneyachtige torenspits op de zwaar ogende abdijkerk. Imposant zijn verder de zware vestingmuren die het eiland een echt fortkarakter geven. Het eiland heeft in Frankrijk overigens een heroïsche reputatie omdat het in de Honderdjarige Oorlog (1337 - 1453) tegen de Engelsen een onneembare vesting is gebleken. Voorwaar, een aantal redenen om eens een kijkje te nemen. Een marathon vormde daarvoor een prima aanleiding.  Link naar foto-album

IMG_3043  IMG_3095 

Clubgenoot Jeroen K. en ik togen op een bewolkte vrijdagochtend om half elf op pad. Voor Jeroen werd het al de vierde marathon in één jaar tijd. Voor mij werd dit een jubileummarathon: de 75ste. In juni 2005 hadden we deze marathon al willen doen, maar destijds liepen we tegen een inschrijvingslimiet aan. Ditmaal hadden we ons ruim van tevoren ingeschreven en (dus) waren dit jaar zelfs nog inschrijvingskaarten over op ‘Le jour J” . De heenreis verliep voorspoedig. Onderweg naar Frankrijk trok de lucht steeds verder open. In Noord-Frankrijk was zelfs vrijwel alle bewolking verdwenen. Dit leek zo een herhaling te gaan worden van de snikhete marathon van Azay le Rideau, onze vervangende marathon voor Mont Saint Michel in 2005. In Frankrijk namen we de toeristische route over la route nationale. Je ziet dan wat meer van de omgeving. Onze eindebestemming was St Malo, een oude vestingstad in Bretagne, waar Jeroen overnachting in een hostel had geregeld.

We reden op onze gemak door de noordelijke departementen. Opvallend waren de vele geallieerde kerkhoven in het Departement de la Somme. Bij elk dorp lag minimaal één kerkhof. De hoog ommuurde kerkhoven waren nog steeds keurig onderhouden. Geregeld stonden autobussen bij een kerkhof met scholieren. Schoolklassen kregen daar kennelijk geschiedenisonderricht over een inktzwarte episode uit de geschiedenis. Bij het riviertje de Somme was in de Eerste Wereldoorlog van 1914-1918 een uitzichtloze loopgravenoorlog gaande tussen de Engelsen en Fransen en hun koloniale rijksdelen tegen de Duitsers en de Oostenrijkers. In de Eerste Wereldoorlog werden in en tussen de loopgraven op onvoorstelbaar achteloze wijze met mensenlevens opgesprongen. Volgens geschiedschrijver Geert Mak sneuvelden in de oostelijke en westelijke fronten 9,4 miljoen soldaten, 13,5% van het aantal vechtende soldaten. Dit waren veelal jonge mensen met nog een heel leven voor de boeg. Zij werden gewetenloos en voor niets de dood ingejaagd zonder dat het front noemenswaardig opschoof. Kanonnenvlees was werkelijk de best passende benaming voor deze ongelukkigen. Mij bekruipt altijd een gevoel van gêne als ik op een plaats kom waar ik geconfronteerd word met verschrikkingen uit het verleden. Je schaamt je haast om mens te zijn. Je wordt met de neus meedogenloos op de feiten gedrukt dat het laagje beschaving van de mensheid eigenlijk flinterdun is. Voor degenen die zich willen verdiepen in de historie van La Grande Guerre, zoals de Fransen deze verschrikkelijke periode noemen, en de gevolgen daarvan die de politieke situatie van Europa tot aan het einde van de twintigste hebben bepaald, is een bezoek aan Noord-Frankrijk zeker de moeite waard.

IMG_2806  IMG_2676 
 IMG_2690  IMG_2704
 IMG_2712  IMG_2688

Ons voornemen was om ’s avonds in Caen de WK-voetbalwedstrijd Nederland-Ivoorkust te kijken. Dat liep anders. De toeristische route nationale gaf te veel oponthoud om tijdig daar aan te komen. Een tussenstop in Rouen, een middelgrote stad aan de Seine, ten noorden van Parijs, bood uitkomst. Rouen is een typisch Normandische stad met veel vakwerkhuizen. De stad doet voor een argeloze toerist nogal Duits aan. Rouen heeft voor de Fransen ook een grote historische betekenis. Het is de plaats waar Jeanne d’Arc in 1431 door de Engelsen in de Honderjarige Oorlog op negentienjarige (!) leeftijd voor hekserij op de brandstapel ter dood werd gebracht. Jeanne was van oorsprong een boerenmeisje uit Domremy een dorpje uit Lotharingen die een visioen had gekregen dat zij uitverkoren was om Frankrijk te bevrijden uit de klauwen van de buitenlandse indringers en besloot haar verdere leven daarop in te stellen.

Op de marktplaats vonden we een café dat een tv-scherm op het terras had. Het terras zat vrij vol met Fransen die massaal voor Ivoorkust waren. Of dit nu kwam omdat Jeroen en ik een oranje pet op hadden en als zodanig als Hollanders herkenbaar waren, is mij niet echt duidelijk geworden. Nederland won de wedstrijd weliswaar met 2-1, maar het werd in de tweede helft toch nog spannend. Na de rust nam Ivoorkust het initiatief en het leek slechts een kwestie van tijd te zijn dat de gelijkmaker zou komen. De (collaborerende) Fransen kregen overigens twee dagen later een koekje van eigen deeg....

Om half tien uur vervolgden we onze weg naar St Malo. Eerst nog over la route nationale maar later toch over de péage om tijd te winnen. Om even vóór twee uur ’s nachts kwamen we bij het hostel aan. De uiterst hulpvaardige receptie was gelukkig nog aanwezig.

 IMG_2735  IMG_2742
 IMG_2743  IMG_2749
 IMG_2766  IMG_2773
 IMG_2783  IMG_2786
 IMG_2824  IMG_2825

De volgende ochtend werden we tegen 9 uur heel relaxed wakker na alle doorstane vermoeienissen van de vorige dag. Het was een zonovergoten dag. Het was perfect weer om de toerist uit te hangen, maar veel te warm voor marathonlopers. Wat zou dat worden? Eerst moesten we nog onze startnummers ophalen op de marathonexpo. Deze expo lag op een steenworp afstand van de oude havenvesting van St Malo. Na deze formaliteiten te hebben geregeld, werd het tijd voor een uitgebreid ontbijt. Bij een uitspanning aan een plein met meerdere cafés en restaurants streken we neer. We keken uit op de oude stadsmuur en een stadspoort. Een groep toeterende auto’s met een bruidspaar kwam voorbij en stopte tegenover ons. Kennelijk was daar het stadhuis, la mairie. Het bruidspaar was zeer snel klaar en kwam binnen een half uur weer naar buiten. Al toeterend vertrok de stoet weer.

We maakten vervolgens een wandeling over de stadsmuren van St Malo. De vesting St Malo doet enerzijds nogal middeleeuws aan, anderzijds laat de bouwstijl van de daarachter gelegen huizen zien dat deze toch van recentere datum zijn. De stadsmuren zijn relatief laag, ca vijf meter hoog en twee/drie meter dik. De kleur van de muren is een slag lichter dan antracietgrijs. Her en der zijn de muren begroeid met oranjekleurige korstmossen. Het was dankbaar werk om foto’s te maken. De stralende zon, de heldere blauwe lucht, de azuurblauwe zee eronder, het zachte briesje, de vele witte zeilen van zeilboten op het water, de hoge statige huizen van St Malo met hun grote ramen en smalle lange maar massief uitziende schoorstenen en tenslotte de zomersgeklede mensen die over de stadsmuur flaneerden, deze hele entourage gaf ons het ultieme vakantiegevoel. Maar er moest eerst nog gepresteerd worden: de marathon.

IMG_2827  IMG_2833 
 IMG_2834  IMG_2835
contentmap_plugin

Tags: Landschappelijke marathons