De marathon van Hong Kong - De dagen na de marathon

Geschreven op 04 maart 2007.

De dagen na de marathon

Maandag en dinsdag na de marathon heb ik benut om Hong Kong Island te verkennen. Een paar plekken zijn me goed bijgebleven. De Europese wijk in Hong Kong, waar de langste roltrap ter wereld is aangelegd: The Central-Mid-Levels Escalator. De roltrap bestaat uit ca 20 lange componenten en is 800 m lang. Vanaf vroeg in de ochtend draait de roltrap naar beneden (om de werkende Hong Kongers snel op hun plaats van bestemming te brengen) en na 10.15 uur draait de trap omhoog. In de Europese wijk voelde ik me voor het eerst geen buitenlander/staander meer. Ik viel niet meer op tussen de mensen en zag ook oude en vertrouwde architectuur. In de Europese wijk staan ook gebedshuizen van diverse gezindten: anglicaans, katholiek, een joodse synagoge en een moskee. Een ander vertrouwd aspect zijn de pubs. Aziaten drinken doorgaans geen of heel weinig alcohol en kennelijk helemaal niet in openbare ruimten. Een ander memorabel onderdeel is de boeddhistische Man Mo Tempel (gebouwd omstreeks 1842). Opvallend zijn de felle kleuren van de ornamenten, veel hardrood, oranje en bladgoud. Verder springen de enorme smeulende wierookspiralen aan het plafond in het oog. In een week tijd heb ik vier van deze tempels bezocht.

De dinsdagavond was uit culinair oogpunt een memorabele avond. Jeroen en ik gingen naar een vissersplaats buiten de stad om daar te gaan eten. Langs de kade stond een rij visrestaurants naast elkaar met een tafels en stoelen buiten. Het was er gezellig druk. Tegen de voorgevels van de restaurants stonden trapsgewijs rijen met grote glazen bakken opgesteld die met slangen van vers zeewater werden voorzien. Het leek wel een soort zeewateraquarium. In de bakken zwommen, lagen, kropen de meest uitlopende vissen, haaien, baracuda’s, inktvissen, alen, schelpen, kreeften, krabben, garnalen en andere 'mariene exotica' met allerlei vreemdsoortige poten, scharen, stekels en voelsprieten. Het leek wel een griezelkabinet. Van Chinezen is bekend dat ze vrijwel alles van een dier eten. Ik heb daar diersoorten gezien die ik niet door m'n keel zou kunnen krijgen, en dan ben ik nog een makkelijke eter met een sterke maag….

Woensdag had ik gereserveerd voor een bezoek aan de voormalige Portugese kolonie Macau. Met de fast ferry is het ca drie kwartier varen. Deze stad kan het best gekarakteriseerd worden als het Las Vegas van het Verre Oosten en qua bouwstijl: het kleinere zusje van Hong Kong. Alles is net een slag kleiner: de gebouwen, de wegen, de haven. Dat heeft overigens wel een reden. Hong Kong heeft decennialang als doorvoerhaven gefungeerd voor het achterland China. Macau had die rol niet. Bovendien was het Portugese rijk in militair en economisch opzicht veel eerder op zijn retour dan het Engelse. Opmerkelijk aan deze stad is wel dat de Portugezen wel een stempel hebben weten te drukken op de bestaande architectuur in het oude centrum. Zo is er nog een echte Portugese wijk waar door de mediterrane kleurstelling van de huizen een zuidelijke sfeer heerst, wat nog versterkt wordt door de verfijnde sierbestrating en klassieke straatlantaarns. Ook het Fortaleza do Monte met zijn ommuring en vele kanonnen en de imposante voorgevel van Pauluskerk ademt een echte Europese sfeer uit. Van de Pauluskerk staat alleen nog de voorgevel overeind; de rest is verwoest. Ook aardig is om het op een heuvel gelegen Guia Fort met vuurtoren te bezoeken. Vanaf deze heuvel heeft men een schitterend uitzicht over de stad en de nabije omgeving. Echt imposant in deze stad is de boeddhistische Kum Lam Tempel. Deze tempel is in feite een tempelcomplex. Het bevat in totaal drie patio's met bijbehorende overdekte ruimten voor boeddhabeelden. De overdekte ruimte bij de derde patio bevat drie metershoge fraaie goudkleurige boeddhabeelden. De casino's zijn de topattractie van Macau. Een betere benaming voor deze bouwwerken zou ‘themagebouwen’ zijn. Een casino is bijvoorbeeld gebouwd als een imposante vulkaan, een wild west saloon of als een oud-hollands dorp met diverse soorten gevels e.d..

Woensdagavond hebben we de paardenraces van de Jockey Club in Happy Valley Racecourse bezocht. Het is een ca 1 km lange open renbaan en een opvallend stuk groen tussen de hoge bebouwing. De Jockey Club is een nog erg Britse aangelegenheid. Beneden ons, direct naast de renbaan stonden de Engelsen van het kaliber 'ons soort mensen' met elkaar te socializen. Dit bleek uit de vrijwel volledige absentie van Chinezen. Voor het overige gedroegen de Engelsen zich zeer ‘innemend’: de alcoholdampen van het bier waren zelfs op de hoger gelegen ringen goed te ruiken. Het paardrennen was verder aardig om gade te slaan. Zo nu en dan liep een jockey met zijn paard in een vrij nauw afgesloten ruimte, een soort catwalk, om zo een indruk te kunnen geven aan het publiek. Zo blijken dus niet alleen allercharmantste mannequins op een catwalk te lopen maar ook snelle hengsten en merries. Als de paarden en de berijders naar genoegen zijn bekeken, worden zij onder begeleiding van ruiters in rood uniform naar hun plek in de mobiel verrijdbare startvakken/hokken op het parcours gebracht. Vervolgens wordt het startsein gegeven, gaan de deuren van de startvakken gelijktijdig open en begint de race. Het publiek langs de kant leeft erg mee met de eigen favorieten. Het schreeuwt hard als de jockeys voorbij komen en loeit van emotie als de eerste jockey over de finish komt.

Donderdag maakten Jeroen en ik een uitstap naar het schiereiland Lantau om daar een stuk van de Lantau trail te doen. Het pad was sporadisch bergachtig en bood zo nu en dan fraaie vergezichten over de baai. Hoewel het al maart was, was de natuur nog volledig in ruste. Heel sporadisch zagen we een vlinder vliegen. Andere insecten waren nauwelijks te bekennen. Tegen het einde van de trail zagen in de laaghangende bewolking een reeks metershoge donkere silhouetten. Het had een mystiek voorkomen, een soort Stone Henge. De silhouetten bestonden uit 38 houten zuilen met ingegraveerde wijsheidsspreuken van onder meer confuianen en boeddhisten. De zuilen stonden aan weerszijden van een pad: het Pad der Wijzen dat in 2005 was aangelegd.

Even verderop stond een 24 meter hoog bronzen boeddhabeeld op een hoge heuvel: Big Buddha. Dit beeld is nog van vrij recente datum: 1990. Vanaf geheel beneden was Big Buddha niet te zien. Bij het beklimmen van de lange trap werden de contouren van het beeld gaandeweg duidelijker. Toen we eenmaal boven waren, was het beeld goed zichtbaar. Er werd op deze plek veel geofferd. Dat was niet alleen te zien aan de mensen met offergaven die we langs zagen komen, maar ook aan de vele muntjes (van overigens geringe waarde) die bij bepaalde beeldengroepen op de grond lagen. De plek om de beelden was daarbij afgezet met een hekwerk. Het was op deze plaats waar Jeroen en ik een bedenkelijk trekje profaan gedrag aan de dag hebben gelegd. Voor verwoede muntenverzamelaars is dit namelijk de perfecte plek om de muntencollectie uit te breiden en de ontbrekende jaartallen op te vullen. In de momenten dat geen publiek aanwezig was, hebben we muntjes gehengeld en geruild…. Ik geef grif toe, het was heel fout van ons. Maar anderzijds, wat heeft Boeddha nu aan 20.000 muntjes van een bepaald jaartal terwijl een verzamelaar van ver nu net dat ene muntje niet heeft? Ja toch?

's Avonds hebben we buiten aan het terras gezeten in Hong Kong Island. Om acht uur begon de laser lichtshow. Diverse krachtige bundels laserstralen zwaaiden door de lucht en werden her en daar ondersteund met lichtspelen op diverse wolkenkrabbers. Na een kwartier stopte dit spektakel. In aansluiting hierop volgde diverse stand up comedians die met grappen en kwinkslagen het publiek vermaakten. Ik moet bekennen dat ik de grappen niet altijd begreep. Zo bleek mij weer dat je goed thuis moet zijn in een andere taal om een grap of woordspeling goed te kunnen begrijpen. In de pauze nam ik afscheid van Barbara omdat ik naar het vliegveld moest. Even na half twee zou m’n vliegtuig vertrekken. Jeroen bracht me tot aan metrostation Wan Chai waar we afscheid van elkaar namen. Ik moet zeggen dat het me zeer speet om afscheid te moeten nemen. Ik had het geweldig naar mijn zin gehad. Jeroen en Barabara ben ik zeer erkentelijk voor hun gastvrijheid en de vele leuke activiteiten die we samen hebben ondernomen.

De vlucht terug naar Londen verliep heel anders dan op de heenweg. Dit had alles te maken met het tijdstip waarop we vertrokken. In eerste aanleg vlogen we in noordelijke richting. Op dat stuk tikte de tijd gewoon door. Na ca vier uren gevlogen te hebben, vlogen we pal naar het westen en vlogen we met de tijd mee. In het oosten zag ik de dageraad aanbreken. Schuin voor mij zag ik een halve maan en een heldere ster in het voor het overige donkere lucht. Deze situatie heeft bijna (vijf/zes) uur geduurd. Pas anderhalf uur voor aankomst om (ca half zeven) in Londen, brak de dag pas echt aan. Vrijdag 9 maart 2007 duurde voor mij effectief 31 uur, een tijdstechnische pr.

Op de eerste dag in Londen vormde het verschil tussen de lokale tijd en m’n biologische klok een gapende kloof. Om half zeven in de ochtend toen het vliegtuig was geland stond m’n biologische klok immers nog op Hong Kong tijd: half drie in de middag. Tegen het einde van de middag in Londen moest ik even een rustpauze nemen om later in de avond nog een kroegentocht te kunnen houden met m’n gastheer en oud-huisgenoot Gero. Gero volgde aan the London School of Economics het laatste jaar van zijn Master’s programma. Het bezoek aan Londen was ditmaal vooral cultureel van aard. In het (gratis toegankelijke!) National Gallery hingen prachtige schilderijen en een grote collectie Hollandse en Vlaamse meesters. Verder waren in the Natural History Museum fraaie en leerzame tentoonstellingen van diverse historische en natuurkundige aspecten van de aarde en het helaal (o.a. dinosaurussen, klimaatveranderingen etc.) te bezichtigen. Het bezoek aan Londen was helaas snel voorbij. Daarmee kwam ook een einde aan deze marathontrip. De marathontrip naar Hong Kong was voor mij een heel plezierige en enerverende trip geweest dat naar meer smaakte. En er is meer, veel meer zelfs. Zo is er bijvoorbeeld een marathon op een bijzondere plek: de Chinese Muur. Mijn voornemen is om over niet al te lange tijd op de Chinese Muur te hebben gelopen. In het blad Distance Running heb ik fraaie en uitnodigende foto’s van deze marathon gezien. Dus China, je ziet me binnenkort weer. Tot gauw!

Raymond

Tags: Stedenmarathons