Rondje Amsterdam

Geschreven op 02 juli 2011.

In Nederland worden op tal van plaatsen aardige wandel- en hardloopevenementen georganiseerd. Het Rondje Amsterdam is er een van. Wandelaars kunnen kiezen uit een 40 km of een 60 km parcours en hardlopers uit één afstand, namelijk 60,77 km (en geen centimeter meer!). Het is een aardig rondje mag ik zeggen. Het parcours loopt voor het grootste deel buiten de stadsgrenzen van Amsterdam en Zaandam en is een prima gelegenheid om je eigen topografisch kennis eens op te frissen en kennis te maken met gebieden waar je gewoonlijk nooit zult komen omdat daar simpelweg geen aanleiding voor is.

M’n heenreis naar het startpunt in Diemen (zuidoost van Amsterdam) was weer eens een ouderwetse race tegen de klok. Om 8.57 uur, drie minuten voor aanvang, stapte ik het clubhuis binnen om m’n startnummer op te halen. Organisator Willem Mütze en een looproute-organisator hielden gaven de lopers nog een aantal tips en laatste aanwijzingen mee, en onze groep van ca 50 lopers ging op pad.

De eerste kilometers van het parcours loopt door de woonwijken van Diemen en Duivendrecht. Het parcours wordt mooi als je bij de Amstel komt. Op het water was het daar was een en al bedrijvigheid. Het leek wel of alle roeiverenigingen tegelijk hadden besloten om het water op te gaan. Enkele honderden meters voor mij zag ik een heuse armada van roeiboten in het water. Aan de waterkant zaten tientallen stille genieters met een dobber voor zich in het water. Het is grappig om te zien welk visgereedschap vissers allemaal meenemen om een dag op hun stekkie te zijn. De minst pretentielozen onder hen komen alleen met een hengeltje en een kruk. De ‘patsers’ onder hen hadden hun halve huisraad aan visgerei meegenomen zoals een stoel, een tafel, curver, fuik, bak, koffer, grote tas, reservehengels in een hoes etc. en dat moest allemaal ook breed uitgestald om hen heen liggen. Je zou maar iets vergeten hebben… 

Het parcours van het Rondje buigt na ca 1 km af bij een fraaie molen met daarbij het standbeeld van Rembrandt van Rijn met zijn zwierige grote hoed en lange mantel. Na een lange boomrijke weg tussen Amsterdam-Buitenveldert en Amstelveen kom je in het Amsterdamse Bos. De naam zou doen vermoeden dat het puur een bosgebied zou zijn. Niets is minder waar. Daar ligt ook de ca 1,5 km lange Roeibaan met een clubhuis/sociëteit. Iets verderop ligt een bosgebied met een langgerekt meer, Het Nieuwe Meer, dat in verbinding staat met de Ringvaart rondom de Haarlemmermeerpolder. Op een punt kwam ik een tafereel tegen wat mij deed denken aan een gierenkolonie bij een dode giraffe in een natuurreservaat Tanzania. In het Nieuwe Meerpark lag op een plek net ver van het water een ronde kring van losse betonnen stenen die markering vormden van een kampvuurplaats. Binnen de stenen lag afval en karton met daartussen een troep grote zwarte kraaien. Zij waren ijverig aan het spitten tussen het afval. Tja, je hebt aaseters en aaseters… Na dit bosgebied loopt het parcours door stadsdeel Sloten met veel sportparken en volkstuincomplexen. Op een gegeven moment passeer je een fraai gerestaureerde molen vlakbij de ophaalbrug over de Ringvaart naar Badhoevedorp. Het parcours gaat vervolgens door een groenstrook in het stadsdeel Osdorp waarnaast een aantal hoge, onpersoonlijke flats staan. Dit stadsdeel herbergt niet bepaald het meest kapitaalkrachtige volksdeel van Amsterdam. Op de grens met de fraaie hooilanden van Osdorper Binnenpolder staat een aantal lichtgroen geverfde flats uit de jaren vijftig en zestig. De rommel en troep die ik daar achter de ramen van de appartementen zag, sprak boekdelen. Het was daar een echte getto.

Ten noorden van de Osdorper Binnenpolder liggen de stadsdelen Geuzenveld en Sloterdijk. Hier liep het parcours door een nette kantorenstraat richting NS station Sloterdijk. Na dit station liep het parcours door het westelijke havengebied met onder meer de elektriciteitscentrale Hemweg van de Nuon met de twee hoge schoorstenen die al op een afstand van 20 km van Amsterdam te zien zijn. Deze centrale is kennelijk nog een kolencentrale want naast de centrale was een groot rangeerterrein met een groot aantal kolenwagons. Iets verderop was het bulkterrein voor de kolen. Achter een bomenrij lag hier een ‘bergrichel’ van ruim 20 - 30 meter hoge kolenbergen waar grote graafmachines aan het werk waren. Ik was bepaald onder de indruk van deze bulkpartij. Aan de overkant van het Noordzeekanaal is pas de werkelijke hoogte en omvang van deze kolenbergen goed te zien.

Bij het einde van de Hemweg moesten de lopers de veerboot over het Noordzeekanaal naar Zaandam nemen. Kennelijk is deze veerdienst gratis, want er kwam niemand langs om van de passanten geld te innen. In Zaandam liep de route grotendeels langs een zijkanaal van het Noordzeekanaal, langs propere huisjes en kleurrijke tuinen. Daarna liep het parcours door een sportpark met diverse plaatsen waar borden stonden om een bepaalde gymnastische oefening te doen, variërend van been-, buik- en rugspieren. Aan het einde van het sportpark liep het parcours langs een lang vier verdiepingen tellend flatgebouw waar niets te raden bleef over de etnische herkomst van de bewoners aldaar. Ik heb nog niet eerder één flatgebouw gezien met 200 – 300 satellietschotels aan de straatzijde. Ik heb daar werkelijk geen appartement gezien zonder schotel. Enkele maanden geleden heb ik eens op tv een politicus een treffende uitspraak horen maken over een schotelantenne. Hij noemde zo’n schotel ‘het symbool van een mislukte integratie’. Dat is een heldere en pakkende kwalificatie. Ik onderschrijf het uitgangspunt van leven en laten leven voor iedereen, maar een vrije eigen weg kent toch wel bepaalde (sociale) grenzen. Zoveel uiterlijk vertoon van desinteresse van de immigrant in zijn/haar nieuwe woonland, wekt bij mij een bepaald gevoel van onbehagen en wrevel op. Hier bleek overduidelijk geen bereidheid tot het willen deelnemen aan een nieuwe samenleving. Dit was geen participatie maar segregatie.

Even na Zaandam liep het parcours door Oostzaan, een plaats met een nog echt dorpsachtig karakter en diverse Oud-Hollandse huizen. Pas hier kreeg ik het gevoel dat ik door het karakteristieke Noord-Holland liep met gezellig aandoende dorpskernen, weidse graslanden, koeien in de wei, molens, veel waterpartijen en kerktorens van omliggende dorpen. In dit weilandengebied zag ik diverse boeren bezig om gras te maaien of het hooi van het land te nemen. De geur van pas gemaaid gras of de ietwat kruidige geur van hooi dat net van het land is gehaald, vind ik wel prettig. Het roept bij mij ook herinneringen op uit m’n jeugdjaren in Lunteren (Gelderland) waar deze geuren vaak te ruiken waren.

Na Oostzaan volgde het dorp Landsmeer waar een bepaald truckfestival gaande was. Een ellenlange stoet vrachtwagens (alleen trekkers, zonder oplegger) reed luid toeterend door de dorpsstraat, enthousiast uitgezwaaid door de bewoners. Na Landsmeer volgde een dorp/buurtschap Zunderdorp met propere gevelhuisjes en ophaalbruggen. Het passeren van dit dorp hield in wezen het afscheid in van het platteland.

Het parcours liep nu over enkele kilometers parallel aan een vaart langs een sportpark en een groot volkstuinencomplex van de stadsdelen Nieuwendam en Schellingwoude. Het uitzicht vanaf de brug bij de Oranjesluizen in het IJ is erg fraai. Links gaat het Buiten IJ over in het IJmeer – Markermeer. Rechts zie je achter het IJ de contouren van de centrum van Amsterdam.

De lopers passeren nog een laatste fraaie brug. Het is de Nesciobrug voor fietsers en voetgangers over het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is een sierlijke hoge smalle brug met een bocht naar links en aan de overzijde twee gescheiden vertakkingen voor lopers en fietsers. Hierna is men weer in de gemeente Diemen. Met een tijd van 8.45.20 uur passeerde ik moe maar voldaan de finishlijn in het clubgebouw De Schakel.

Qua tijd was het geen snelle loop voor mij. Maar er zijn enkele verklaringen. Ik denk dat ik netto ca 65 km heb gelopen, want een handvol keren ben ik toch van de route geraakt. Ook liep ik tussen Oostzaan en Landsmeer eens ten onrechte bijna een km terug omdat ik al lange tijd geen witte pijlen op het wegdek had gezien. Verder kost het maken van 745 (!) foto’s ook de nodige tijd, zeker als je gaat stilstaan om in te zoomen. Maar ach, wat geeft het? Een mooie tastbare herinnering als een fotoreportage zegt mij meer dan een uur sneller lopen.

Raymond

Tags: Ultralopen