De New York marathon van 2012 / The Sandy marathon

Ken je die mop al van de 47.000 marathonlopers die naar New York gingen? Nee? “Ze liepen niet.” Deze mop is de actuelere versie van een mop van Max Tailleur uit de oude doos over de twee Amsterdammers die naar Parijs gingen, want die gingen ook niet.

De aanloop tot de marathon
De 2012-editie van marathon van New York zal menig marathonloper en meegaande fans nog lang heugen en mij niet in het minst. In 2002 had ik met een groep van ca 20 roadrunners de marathon voor het eerst gedaan en deze marathon en de daaropvolgende week waren buitengewoon geslaagd en memorabel. Wat een massa enthousiast publiek langs de route! Vooral het uitzicht bij de draai van de Queensboro Bridge naar de First Avenue is legendarisch. Op de kilometerslange golvende First Avenue zijn duizenden lopers te zien met aan de straatzijde een rijendik enthousiast publiek. Dat was een machtig moment en ook een moment waarbij je kippenvel krijgt van al die aanmoedigingen. Ronduit fantastisch! Ik nam mij voor om deze marathon drie keer in mijn leven te gaan doen met steeds tien jaar tussenpose om te zien hoe de stad is veranderd.

Inmiddels schrijven we 2012 en zijn we dus tien jaar verder. Het was zaak om de daad bij het woord te voegen. Met een groep van acht roadrunners en off the roads (Ariadne, Harmen, Jocelyn, Marijn, Najim, Remko, Thijs en ikzelf) hadden we ons via marathonreisbureaus ingeschreven. Ook een loopmaat van mij uit België die ik in 2011 op de marathon van Skopje had ontmoet, Lowie, zou ik daar aantreffen. Kortom de vooruitzichten waren dusdanig dat het naast een sportief ook een gezellig samenzijn zou worden. Helaas verliep een en ander wat anders.

P1060890   P1060908
 P1060916  P1060941
 P1060947  P1060963

Vijf dagen voor de marathon, dinsdag 31 oktober, werd de oostkust van de Verenigde Staten getroffen door een krachtige orkaan: Sandy. Deze orkaan had al enige tientallen slachtoffers gemaakt en grote materiële schade veroorzaakt. De schade liep in de miljarden. De orkaan had zo’n impact dat op de dag dat de orkaan vlakbij New York het land was opgegaan de drie vliegvelden rondom New York waren gesloten. De landingsbanen stonden namelijk deels onder water. Ook hadden de kustregio’s het zwaar te verduren gehad door storm, hoog water en regen. Bij Manhattan waren onder meer de metrotunnsels aan de zuidpunt van Manhattan ondergelopen en waren de begane grond en benedenverdiepingen van diverse kantoren en grote hotels aan de rivierboulevard aan de zuidzijde van Manhattan overstroomd. Verder was de elektriciteit in de zuidpunt van Manhattan en de Lower East Side uitgevallen. Alle gebouwen en straten waren daar ’s avonds aardedonker. Op Staten Island (ten zuiden van Manhattan) waren nogal wat huizen ernstig beschadigd geraakt. Tegelijk met Sandy was het ook nog eens springtij. Daardoor had de orkaan nog eens extra impact op de oostkust. In Nederland en België was in februari 1953 door een vergelijkbare combinatie vele dijken in de provincies Zeeland, Zuid-Holland en Antwerpen doorgebroken met enige duizenden doden tot gevolg. Dat Sandy zo’n impact had gehad, was dus wel voorstelbaar.

P1060969  P1060979 
 P1060984  P1060990
 P1070018  P1070014

Voor zes roadrunners had Sandy al vrijwel direct een vervelend gevolg. Hun vlucht op de dinsdag werd vrij abrupt uitgesteld tot vrijdag. Ikzelf kon gelukkig nog mijn vlucht maken op de geplande dag. Maar ik was wel benieuwd wat voor New York zou aantreffen. Ik verwachtte een nogal natte, verwaaide stad aan te treffen met veel waaiafval in de straten. Tot mijn verrassing was dat totaal niet het geval. Burgemeester Bloomberg had op de dag dat Sandy de Oostkust was opgegaan -dinsdag- aangegeven dat de marathon gewoon zou doorgaan. “The show must go on”, zo had hij gezegd. In de daarop volgende dagen stroomde de stad daarom vol met lopers en meereizende fans. Voor mij had Sandy ook nog wel enig impact. Oorspronkelijk zou ik met Najim drie nachten verblijven in het Marriott Downtown Hotel gelegen aan de rivierboulevard in de zuidpunt van Manhattan. De benedenverdieping van het hotel was echter overstroomd geraakt en het hotel was op last van de brandweer voor enige dagen gesloten. We werden vervolgens overgeboekt naar een zusterhotel: het Marriott Marquis Hotel aan Times Square, hartje centrum Manhattan. Deze plek lag op ca 1 km ten zuiden van het Central Park. Een ideale uitvalbasis om te voet Manhattan te gaan verkennen.

P1060995   P1070019
 P1070033  P1070055
 P1070059  P1070064

Op vrijdagmiddag had ik met Lowie en zijn dochter enkele bezienswaardigheden bezocht waaronder de 70 verdiepingen tellende wolkenkrabber Rockefeller Building. Deze plek biedt de bezoeker het mooiste uitzicht over de stad met een vrij zicht op het Empire State Building en het Central Park. Tegen het einde van de middag (ca 17.30 uur) liepen we een winkel uit en hoorden van een groep Braziliaanse lopers dat een vooraanstaande krant -The New York Independent- op de eigen website had aangegeven dat de marathon was afgelast. We konden en wilden het nieuws niet geloven. Op de website van de New York Marathon werd dit nieuws nog niet bevestigd. We hielden het nieuws vooralsnog voor een broodje aap-verhaal of voor een sensatieverhaal. Een paar minuten later ontving ik van m’n broer Marc uit Nederland hetzelfde nieuws. Ik kreeg een steeds ongemakkelijker gevoel. Een half uur later zagen we op de lichtkrant op Times Square het bericht: “Mayor Bloomberg cancels the marathon as criticism amounts”. Op straat heerste ongeloof. Hoe had de burgemeester deze beslissing kunnen nemen als hij drie dagen daarvoor nog ferm had verklaard dat de marathon moest doorgaan? Inmiddels was de stad zich aan het herstellen van de schade voor zover deze waarneembaar was. De grootste schade in Manhattan betrof overstromingen en elektriciteitsuitval. Aan de nuchtere New Yorkers zelf was niets te merken. Voor hen was het zaak dat het normale leven gewoon moest doorgaan. Lowie verklaarde stellig dat hij in ieder geval de marathon zou doen: met of zonder de marathonorganisatie. Ik liep met dezelfde gedachte rond en gaf aan dat mogelijk nog andere roadrunners met ons mee zouden gaan. Dat bleek later toch niet het geval te zijn. Zij gingen op de marathondag in het Central Park lopen. Alleen Najim had aangegeven dat hij na een loop in het Central Park ons bij de First Avenue zou opwachten en de laatste 14 km met ons mee zou rennen naar de finish.

P1070075   P1070125
 P1070135  P1070142
 P1070175  P1070180

De Sandy marathon

Op de marathondag zelf togen Lowie en ik op pad. Het was een schitterende dag met een strakblauwe lucht. Ideaal om een marathon te houden. We droegen allebei een rugzak met daarin enkele flessen water en bananen. Verder hadden we een gedetailleerde fietskaart bij ons waarop ik de marathonroute nauwkeurig had uitgetekend. Daags voor de marathon was ik bij de zuidpunt van Manhattan geweest om de situatie met eigen ogen op te nemen. Niets gaat boven eigen waarneming nietwaar? Ik zag dat de dienstregeling van de veerboot naar Staten Island weer was hervat en dat deze overtocht de beste manier was om snel en eenvoudig bij de startlocatie nabij de Verrazano Narrows Bridge op Staten Island te komen. We zouden dan ca 6 km vlak langs de waterkant naar de startlocatie rennen. Het was ook een goede gelegenheid om de stormschade met eigen ogen te kunnen waarnemen. Zo gezegd zo gedaan. De overtocht met de veerboot is fantastisch. Linksvoor ligt in de verte de imposante, 1298 m lange dubbeldeks Verrazano Narrows Bridge, de langste hangbrug van de VS. Verder voer de veerboot niet al te ver Ellis Island voorbij waar vroeger de arme landverhuizers uit Europa als eerste plek in Amerika voet aan vaste wal zetten. Ook voer de boot niet ver langs het eiland met het Vrijheidsbeeld. Dat waren allemaal fraaie plaatjes. Aan de overzijde, op Staten Island is een schitterend uitzicht op de skyline van Manhattan en New Jersey dat aan de overzijde van de Hudson River ligt. Voordat we daadwerkelijk van start gingen, hebben we nog een foto van ons laten maken waarbij we de fietskaart geheel uitgevouwen omhoog houden en de skyline van Manhattan op de achtergrond is te zien.

P1070187   P1070188
 P1070203  P1070208
 P1070138  P1070217

Om ca kwart voor elf gingen we van start. Op de veerboot maar ook onderweg kwamen we lopers en supporters tegen die kennelijk hetzelfde idee hadden als wij. Op Staten Island zagen we vrijwel geen sporen van Sandy meer. Dat was merkwaardig omdat ik langs verschillende kanalen had vernomen dat Sandy hier behoorlijk zou hebben huisgehouden. Eenmaal bij de Verrazano Narrows Bridge aangekomen, moesten we de bus pakken omdat de brug alleen voor autoverkeer toegankelijk is. Dat kregen we ook uitdrukkelijk te horen van een politieagent in een politieauto die ons een weg zag oplopen richting de brug. Met een sirene riep hij ons naar zich toe en adviseerde ons een bus bij een nabije bushalte te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. De bus kwam binnen 5 minuten en nog eens 5 minuten later stapten we uit bij de eerste halte in het stadsdeel Brooklyn. Brooklyn is een vriendelijk ogend stadsdeel met veel dorps aandoende laagbouw en boomrijke straten. Ik besloot op de weg te lopen en wel op de gemarkeerde fietsstroken. Tien jaar geleden was dat er allemaal nog niet want New York is een fietsstad geworden. Op alle brede avenues is op een plek van de weg een speciaal voor fietsers en rollerskaters gemarkeerde strook aangelegd. Voor mij had dit een dubbel voordeel. Ik hoefde niet meer hinderlijk te slalommen tussen de voetgangers op de stoep en nu had ik ook een bredere blik op het loopparcours.

P1070222  P1070237 
 P1070272  P1070292
 P1070297  P1070304

Het lopen met de fietskaart ging prima. Lowie en ik hebben slechts een enkele keer de weg hoeven te vragen als echt niet meer duidelijk was hoe de route liep. De New Yorkers waren heel bereidwillig om ons te helpen en vaak waren ze verrast als we aangaven dat we op eigen gelegenheid de marathon aan het doen waren. In Brooklyn kwamen we langs een kerkgebouw van waaruit we luid opzwepend gezang hoorden. Het was een zwarte (methodisten)kerk. De muziek was voor mij herkenbaar uit de film “Sister Act” met teksten als: ”Hallelujah, praise the Lord. Oh yeah!” Lowie stond op de trappen van de kerkingang. We weifelden of we wel even binnen mochten kijken want we liepen in ons loopkloffie. Volgens m’n New York reisgids werden bezoekers alleen toegelaten als ze netjes waren gekleed en dat waren we op dat moment beslist niet. Onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ liepen we naar de ingang waar een vriendelijke jongedame stond. We legden uit dat we graag heel even binnen wilden kijken en dat was volstrekt geen bezwaar. We kregen wel een aanwijzing mee. “Don’t take pictures, Sir” en deze aanwijzing heb ik ter harte genomen. Binnengekomen zagen we boven het altaargedeelte een swingend en klappend zangkoor met een energiek zwaaiende dirigent. Het zangkoor straalde veel energie en enthousiasme uit en het was daarom begrijpelijk dat kerkgangers in de banken meeklapten. Dat ging haast automatisch. Na een stichtelijke tien minuten togen we weer op pad.

 P1070305  P1070309
 P1070314  P1070316
 P1070323  P1070327

In de stadswijk Queens aangekomen zagen we dat dit stadsdeel een merkbaar ander karakter had. Het was meer stedelijk en minder boomrijk. In deze wijk wonen vooral veel orthodoxe joden. De mannen waren goed herkenbaar aan hun lange zwarte jassen, zwarte hoeden, pijpenkrullen in het haar en veelal brillen met een grote brilsterkte. In Queens stond een SUV geparkeerd met op het dak een rij van 11 natuurgetrouwe ijzeren beelden. Het waren werkmannen met sprekende gelaatsuitdrukkingen. Lowie kende de auto. Hij had de auto in de voorgaande dagen al eens in down town Manhattan gezien. De rij beelden op het dak was niet compleet. Tussen het laatste en twee na laatste beeld was een beeld weggevallen of expres weggehaald. Dat bood een uitgelezen kans om een grappige kiek te maken. Die verleiding kon ik niet weerstaan. De Bark klom het dak op en Lowie maakte een paar fraaie platen. Onderwijl kwam een man uit het pand gelopen waarvoor de SUV stond geparkeerd en liep naar zijn SUV. Hij had gezien dat ik op het dak zat en zag met verbazing onze verrichtingen aan zonder iets te zeggen. Ikzelf had hiervan niets in de gaten. Nadat de foto’s genomen waren, klom ik weer van het dak af en liep naar Lowie. Toen we weer verder renden, vertelde Lowie me over de verbazing van de eigenaar. Ahum. Dit was weer goed afgelopen

P1070340   P1070345
 P1070349  P1070353
 P1070365  P1070372

De marathonroute vervolgde van Queens naar Manhattan over de Queensboro Bridge. Dit is een markante hangbrug met twee fraaie staande brugdelen aan de oevers van de East River. De brug bood een prachtig uitzicht op de oostelijke zijflank van Manhattan. Op de brug ben ik enkele malen tegen het gaas opgeklommen om van bovenaf een paar fraaie foto’s te kunnen maken. Een jonge Duitser, die ook zijn versie van de New York marathon liep, zag mijn toeristische verrichtingen en maakte nog een actiefoto van een rennende Bark op de Queensboro Bridge. Na de brug kwamen we Najim tegen en met z’n vieren liepen we over de First Avenue. Ook op deze drukke avenue liep ik weer op de fietsstrook op straat en ook hier ging dat moeiteloos. Wat ook een grote opsteker was, was dat de honderden verkeerslichten op het marathonparcours ons weinig hadden gehinderd tijdens het lopen. Op het drukke Manhattan kruist een zijstraat om de 100 meter een avenue. Echter de tijden waarop het voetgangerslicht op wit staat (ons europees groen licht) of rood knippert (ons oranje) of op ononderbroken rood staat, zijn ongeveer even lang. Dat houdt in dat in tweederde van de gevallen wij zonder meer konden oversteken. Ook bij rood zijn we vaak nog doorgelopen. Veel zijstraten zijn dermate rustig dat we met goed uitkijken veilig konden oversteken.

P1070376  P1070382 
 P1070394  P1070396
 P1070408  P1070409

Aan het einde van de First Avenue merkte ik dat mijn benen behoorlijk stijf waren geworden. Ik was blij dat we bij The Bronx waren aangekomen en dat we na een korte passage door dit stadsdeel aan de laatste etappe van de marathon konden beginnen. Op het noordelijkste stuk van de Fifth Avenue maakte ik een fraaie plaat van het autoverkeer over deze brede avenue met diverse wolkenkrabbers waaronder de Empire State Building in de verte. Halverwege het Central Park gingen we het park binnen. Daar liepen nog veel marathonlopers rond. Ik zag ook groepen lopers met vlaggen uit onder meer Zuid-Afrika en Canada. In het park heerste opmerkelijk genoeg een opgewekte sfeer. Dit was gelukkig anders dan ik had verwacht. Ik had namelijk een nogal bedrukte stemming verwacht na de teleurstellende afgelasting van de marathon.

P1070417   P1070427
 P1070435  P1070448
 P1070451  P1070458

Met een tijd van 6.22.26 uur kwam ik bij de finishpoort aan. Vreemd genoeg konden lopers niet onder de poort doorlopen want de poort was afgezet met dranghekken. Dat hield in dat de marathonlopers niet hun finish konden ervaren van een eigen New York marathon na vier rondjes Central Park. Een misser van de marathonorganisatie. Maar goed. Lowie en ik hebben toch nog een paar rituele marathonfoto’s bij de poort gemaakt met een New York Marathon medaille om de nek. Ik had m’n plak uit 2002 meegenomen om zo toch een beetje het gevoel te krijgen dat je krijgt na het volbrengen van een nieuwe marathonklus. Die oude medaille kwam zo toch nog van pas. Ondanks dat dit niet de marathon was die we voor ogen hadden gehad, hebben we allebei toch nog een goed gevoel overgehouden van deze ‘Sandy marathon’. Dat is op de foto’s goed te zien. Deze 20102 NYC-marathon zal de geschiedenis ingaan als de marathon die niet mocht doorgaan maar juist daardoor zo bijzonder werd voor degenen die ‘m op eigen gelegenheid hebben gedaan. Wellicht maak ik een herhaling niet meer mee, want orkanen als Sandy komen zo noordelijk in de Verenigde Staten gemiddeld maar eens in de honderd jaar voor.

P1070462  P1070480 
 P1070491  P1070522
 P1070536  P1070539

Tot slot

In mijn oorspronkelijke uitgebreidere loopverslag heb ik gemotiveerd enige harde noten gekraakt over de manier waarop de marathon op het allerlaatste moment werd afgelast. Ik vind het niet opportuun om dit gedeelte op www.runforpleasure.nl op te nemen omdat het wellicht polariserend werkt tussen voor- en tegenstanders van de afgelasting en oud zeer naar boven haalt. Dit leidt tot niets. Ik volsta daarom met de neutrale constatering dat de 2012-editite op zijn manier heel memorabel is geworden en waarbij ik zeker niet voorbij wil gaan aan de getroffenen die dierbaren en/of huis en haard door de orkaan Sandy hebben verloren.

P1070546   P1070551
 P1070554  P1070568
 P1070571  P1070600

Bij het finishen van m’n eerste New York marathon in 2002 had ik me voorgenomen deze marathon drie maal in míjn leven te doen, mede om te zien hoe een en ander in de tussentijd is veranderd. En om in de woorden van wijlen Frank Sinatra te spreken: “New York is a city that never sleeps.” En daar is geen woord verkeerd van. Ik ben heel benieuwd wat ik t.z.t. in 2022 ga aantreffen.

Raymond

 Link naar foto-album

P1070603  P1070607 
 P1070608  P1070626
 P1070628  P1070638
 P1070645  P1070646
 P1070648  P1070650
contentmap_plugin

Tags: Stedenmarathons