Dwars door Walcheren (Rondje Houtenburg)

Geschreven op 01 juni 2013.

Op zaterdag 1 juni werd een fraaie landschappelijke loop georganiseerd van 50 km op Walcheren, Zeeland. Levende looplegende Willem Mütze en zijn partner Annemarie Hosli organiseerden voor het eerst deze loop voor een select groepje landschappelijke loopliefhebbers. Willem en Annemarie organiseren jaarlijks een groot aantal lopen: zo’n dertig in totaal en met regelmaat zit er iets nieuws tussen zoals de Dwars door Walcheren.

Op vrijdagavond had ik inkwartiering genomen in het Cityhostel van Vlissingen, op ca 15 km afstand van het kustdorpje Zoutelande, waar op zaterdagochtend om 9.00 uur de start was. Deze loop vormde voor mij een prima gelegenheid om de historische marinestad (Michiel de Ruyter komt hier vandaan) eens beter te leren kennen. Het is een aanrader voor degene die een ronde door Zeeland maakt. De binnenstad en de haven zijn uiterst sfeervol en de restaurants serveren uitstekende visgerechten. Ik spreek uit ervaring met m’n Noordzeesalade, gelardeerd met een Duvel. Op een muur van de havenkade was aangegeven hoe hoog het water heeft gestaan in de nacht van de Watersnoodramp van 31 januari op 1 februari 1953. Dit zou hebben betekend dat als geen kademuur zou zijn geweest vrijwel de hele stad bijna een halve meter onder water zou hebben gestaan!

kwartier voor de start kwam ik op de startlocatie aan: een camping aan de Houtenburg, even buiten Zoutelande. Er liepen nog dertien andere lopers mee. Ongeveer de helft van hen kende ik nog van andere lopen van Willem en Annemarie zoals Limburgs Zwaarste (100 km), de Geuldalloop (ca 50 km) en Rondje Castricum (60 km). Bij deze loop waren voor onderweg drie verzorgingsposten ingericht. Annemarie en consorten stonden steeds op ca 12,5 km van de route met een camper langs de weg met een goed gevulde tafel aan eet- en drinkwaren.

Het weer om te lopen was perfect: 15 graden, overwegend bewolkt maar droog en vrijwel geen wind. Het parcours was zeer gevarieerd. De eerste paar kilometers liepen over een militair-historisch interessant gebied: het Landfront Vlissingen. Dit was een verdedigingslinie van de Duitse bezetter gericht tegen de opmars van de geallieerden. De linie bestaat uit een rij geschakelde bunkers aan een diepe, natte tankgracht en mijnenvelden erom heen. Het nog in Duitse handen zijnde vesting Vlissingen was een strategisch militair bolwerk. Van hieruit kon de Westerschelde worden gecontroleerd en boten naar Antwerpen worden tegengehouden. België en de zuidelijke provincies van Nederland waren in het najaar van 1944 al bevrijd. Landfront Vlissingen is een klein half jaar lang het militaire front geweest in WO II.

De route ging daarna over diverse wandelpaden die Staatsbosbeheer in Zeeland vrij recent had uitgezet. De wandelpaden gingen regelmatig dwars door graslanden, langs akkers en langs de boorden van watergangen. De wandelroutes doorkruisten herhaaldelijk een watergang. We hebben acht keer een voetveer gebruikt. Dat zijn pontons met hekken aan de zijkanten en die met een leidkabel en een trekkabel op hun plaats worden gehouden. Voor het bovenlangs passeren van de afzettingen bij weilanden waren traptreden gemaakt met een balustrade. Kortom voor de wandelaar waren voor alle hindernissen oplossingen gevonden. Prachtig!

Tijdens ook deze loop heb ik me weer gemanifesteerd als de rennende fotoreporter. In totaal heb ik 587 foto’s gemaakt. Voor een fraaie landschappelijke loop, loop ik doorgaans 10 op 1, dat wil zeggen 10 foto’s op 1 km. Wat m’n drinken betreft, licht de verhouding exact andersom: 1 op 10. Het maken van foto’s kostte me in het begin extra energie. Ik liep nu weer met m’n oude compactcamera, omdat de nieuwe camera in onderhoud was. Zo moest ik weer even uitvinden hoe deze camera optimaal werkte. In het begin had ik herhaaldelijk ruzie met de zoomfunctie van de camera, maar gaandeweg kon ik met de camera steeds beter overweg en was m’n gesprint naar m’n loopgroep nauwelijks meer nodig .

Een paar markante punten tijdens de loop zijn vermeldenswaardig. Zo kwamen we langs een kasteel Ter Hooge vlakbij Middelburg met fraaie bosschages, vijverpartijen en weilanden vol met boterbloemen. Sommige plekken waren zelfs egaal geel. Langs de bospaden van het landgoed stond het witte bloeiende fluitekruid manshoog. Erg fraai allemaal.

Een andere bijzonder gedeelte van ons parcours waren de paden langs watergangen met brede lage oevers. Deze watergangen waren miniatuur natuurgebieden geworden voor broedende vogels. Op een plek scheerden de kieviten en scholeksters laag boven m’n hoofd luid misbaar makend. Kennelijk kwam ik iets te dicht in de buurt van hun nest of hun loslopende jongen op de grond. En hoog in de lucht hoorde ik leeuweriken zingen en zeilden de zwaluwen laag over het water. Kortom het was een waar vogelparadijs.

Walcheren telt veel kleine kerkdorpen. Dat is ook terug te vinden in de plaatsnamen: Biggekerke, Meliskerke, Koudekerke, Grijpskerke, Aagtekerke, Serooskerke. Het zijn doorgaans bouwtechnisch sfeervolle woonkernen met propere huisjes en keurig onderhouden tuinen. Daar werd ook fanatiek aan volkstuinieren in verenigingsverband gedaan, getuige de uiterst secuur onderhouden volkstuinen en de standaard gewasbescherming bestaande uit gebogen pvc-buizen en blauwe netten. Diverse dorpelingen waren in hun volkstuin bezig en maakten een praatje met elkaar.

In Aagtekerke was een rommelmarkt gaande en ik had na een fotosessie weer wat achterstand opgelopen ten opzichte van m’n loopgroep. In een hoger tempo dan normaal spoedde ik me over de dorpsbrink tussen de marktkramen en rondneuzende mensen. Natuurlijk lopen de mensen je dan voor de voeten, vooral moeders met kinderwagens. Sorry dames voor m’n haastige passage!

Walcheren is een plat wijds landschap omzoomd met hoge zeedijken. Het heeft ook enigszins Friese trekjes. De bovenzijde van de oudere boerderijen zijn vaak versierd met houten panelen met kunstzinnige uitsteeksels, zogeheten makelaartjes. Het land ligt grotendeels beneden zeespiegel. Bij Meliskerke zag ik een waterstandmeter een waterstand van 1.90 beneden N.A.P. In een maïsakker zag ik in de verte een hoge, spitse heuvel in het landschap staan. Het deed me denken aan een vervallen piramide in Egypte. Ik dacht dat het een terp was, maar volgens een ANWB-gidsboekje over Zeeland zijn dit zogeheten vliedbergen uit de 12^e en 13^e eeuw: een versterking met op de top een eenvoudig verdedigbare behuizing.

Het laatste interessante object aan onze looproute is de ‘vuurtoren hoog’ van Westkapelle. Op de top van de 53 meter hoge toren van de voormalige Willibrorduskerk staat sinds 1817 een rode vuurtorenkop. De uit 1470 stammende kerk is in 1831 in vlammen opgegaan en daarna niet meer herbouwd. De kerktoren bleef gespaard.

Na 6.18.28 uur kwamen we weer op de camping in Zoutelande aan. Ondanks dat we de zon vrijwel niet hebben gezien, was het een heerlijke dag geweest. We hebben genoten van al het moois dat we onderweg hebben gezien. Ook in eigen land is nog zo veel moois te ontdekken, maar je moet daarvoor wel op pad gaan.

Willem, Annemarie en alle andere bij de organisatie betrokken personen wil ik langs deze weg heel hartelijk bedanken voor de goede organisatie en de prettige en gemoedelijke sfeer tijdens dit evenement! Ik hoop in de toekomst vaker aan landschappelijke lopen als deze te kunnen deelnemen en zal dan met m’n camera een mooi visueel loopverslag proberen te maken voor alle aanwezigen. Dus tot ziens!

Raymond

Link naar fotoalbum

Tags: Ultralopen