Limburgs Zwaarste (tussen bronsgroen eikenhout)

Nederland heeft een aantal prachtige landschappelijke ultralopen. Limburgs Zwaarste, een 72 km lange loop met ca 2.500 hoogtemeters is er een van. Deze loop start in Heerlen en loopt langs de oostflank van Zuid-Limburg en deels door Duitsland en België.

P1350322  P1350357 
 P1350423  P1350427
 P1350460  P1350485

Op zaterdagochtend 20 maart 2010 om half vijf ging m’n wekker. Na een korte nachtrust van nog geen 2,5 uur (er was een verjaardagfeest geweest bij mijn bovenburen) toog ik om even na half zes op pad. De organisator van deze loop, Willem Mütze uit Heerlen, wachtte een verrassing. Willem is zelf een groot liefhebber van marathons en ultralopen. Vorig jaar september 2009 had hij zijn 1000ste loop gedaan in Ierland. Dit indrukwekkende aantal plus zijn jarenlange enthousiaste inzet voor de wegatletiek mochten niet onopgemerkt blijven. Willem kreeg daarom een koninklijke onderscheiding. De loco-burgemeester van Heerlen (of Heële zoals de plaats in het Limburgse dialect heet) was ook aanwezig. En dat was dus niet alleen om het startschot te lossen. Vlak voor de start kwam ik onze enige Of de Rood ultraloopster tegen: Majet Spoelder. Na enig spielerei op de marathonafstand is zij helemaal de ultratoer op gegaan. Kort daarvoor had ze nog de Zes uur van Stein (ook Zuid-Limburg) gedaan. Joos de Bakker was ditmaal niet als vaste begeleiding aanwezig vanwege een fietsafspraak met vrienden. Het deelnemersveld op een ultraloop is overigens anders dan bij een marathon waar nu hele volksstammen aan meedoen. Bij een ultraloop vormen de lopers een select gezelschap. Het zijn geharde kerels en vrouwen die diep kunnen gaan en over een lange adem beschikken. De gemiddelde leeftijd schat ik op midden / eind veertig.

Om half negen was de start. Gelukkig was het net weer droog geworden. De korte hevige regenbui van kort daarvoor was weggedreven. Het eerste markante punt in het parcours was de trappartij op een mijnsteenberg bij Landgraaf. Het is Nederlands langste open trappartij met 525 treden. Boven op de top begint de skibaan van SnowWorld Landgraaf. Vanaf de top heb je een fraai uitzicht over het Limburgse landschap. In de verte zijn enkele andere mijnsteenbergen te zien. Sommige bergen zijn erg steil en symmetrisch en doen denken aan een vulkaan.

P1350500  P1350564 
 P1350581  P1350648
 P1350674  P1360252

Het parcours bestaat uit twee lussen: een korte noordlus en een lange zuidlus. Deze laatste lus is erg fraai. De route gaat door bossen en weidegebieden en over heuvels en door dalen. Prachtig zijn de mooie vergezichten en doorkijkplekken aan de randen van de bossen. Limburg is een prachtige provincie en wel in meerdere opzichten. Het landschap is vanwege de glooiingen fraai om te zien en is mooi gestoffeerd met markante bomen, boomgroepen en karakteristieke Limburgse dorpen en boerderijen. Deze versterkte boerderijen hebben vaak een geheel ombouwde binnenplaats en een grote toegangspoort.

Tijdens een marathon of ultraloop kijk ik veel om me heen. Zo was aan diverse tekenen te zien dat de lente al was begonnen, ook al was het volgens de kalender formeel de laatste winterdag. Verschillende vroegbloeiers zoals sneeuwklokjes, krokussen, klein hoefblad en speenkruid stonden al volop in bloei. Elzen en hazelaars waren al over het hoogtepunt van hun bloei heen en de katjes aan de wilgentakken waren al uitgegroeid tot dikke zilvergrijze knoppen. Ook voor het dierenleven was het al voorjaar. Diverse vogels zag ik met nestmateriaal in de weer en in een vijverpoel van een weiland zaten tientallen kikkers bij elkaar. Zij koesterden zich behaaglijk in de eerste warme zonnestralen net onder de waterlijn. De bomen in het landschap waren erg fraai. Met name de hoge ijle populieren waarin maretakken (mistletoe) zaten, waren opvallende verschijningen. De maretak is een halfparasitaire plant die in Nederland alleen in zuidelijke streken voorkomt. De maretak heeft geen eigen wortels die de grond ingaan, maar de wortels dringen de bast binnen van zijn gastheer voor water en voedsel. Het is een groenblijvende plant die ’s winters fraai gele bladeren kan hebben net alsof het in volle bloei staat. Vogels vinden de bessen lekker. In een bes zit een kleverig zaadje. Als het zaadje via de uitwerpselen van een vogel op een tak van een loofboom terechtkomt, dan blijft het zaadje aan de tak kleven en ontkiemt het. Sommige bomen zijn werkelijk vergeven van de maretakken.

 

P1350541  P1350586 
 P1350628  P1350673
 P1350712  P1350718

Het parcours van Limburgs Zwaarste is grotendeels onverhard. Je loopt veel over smalle bospaden en door weilanden. De doorgang in de omheining van weilanden is typisch streekgebonden. Het zijn meestal draaideuren met kruiselingse ijzeren staven en soms een draaibare halfopen elips. Memorabel tijdens de route is de Vaalserberg met zijn Drielandenpunt. Het is met zijn 322 m het hoogste natuurlijke punt van Nederland. Uiteraard heb ik daar even de toerist uitgehangen bij de centrale drielanden-grenspaal. In de bossen erom heen wemelt het overigens van oude grenspalen. Zo is het goed te zien dat de landsgrenzen in het oude hertogdom Limburg nogal eens wijzigden. De oude hertogen van Limburg woonden in hun slot in de Belgische plaats Limbourg-sûr-Vesdre. Er gaat een lang pad, het Hertog Limburgpad van hun kasteel langs diverse dorpen in België, Duitsland en Zuid-Limburg naar de kerk in Kerkrade waar de hertogen begraven liggen.

Net nadat ik het Drielandenpunt op de Vaalserberg was gepasseerd, brak de zon door. Dit gaf alles een vrolijk aanzien. Met name voor het maken van foto’s van vergezichten was dit een perfect moment. De zon had wel een keerzijde. De route was gemarkeerd met lichtgele linten. Door de felle zonnestralen op de kale takken waren de linten niet altijd goed te zien. Hierdoor zijn nogal wat lopers, waaronder ikzelf, een aantal keren verkeerd gelopen. Tijdens de race leidde dit een aantal keren tot gemor onder de lopers. De ultraloop kreeg op een gegeven moment meer het karakter van een puzzeltocht. Ik heb ca zes keer verkeerd gelopen en heb daardoor in totaal ongeveer 75 km gelopen. Gedurende de laatste 10 km werd de ultraloop ook een stuk teamwerk in mijn groep van vijf lopers. Twee lopers van hen hadden de papieren routeaanduiding bij zich. Ik had dat niet en vertrouwde op de bewegwijzering, het zicht op de lopers voor me en op de loopsporen op de bospaden. Of het nu door de verminderde concentratie kwam of niet, feit is dat we met zijn vijven samen herhaaldelijk de weg kwijt waren. Dat had ook een grappig gevolg. We liepen niet continu bij elkaar, maar ieder liep in zijn eigen tempo. Zo kon het zijn dat we verspreid over een kilometer uit elkaar liepen. De volgorde van de lopers wijzigde voortdurend. Wie voorop liep, kon even later helemaal achteraan lopen als we weer eens waren verdwaald. Bij een verzorgingspost vernam ik waarom de linten niet al te opvallende kleuren hadden. De plaatselijke jeugd had in het verleden herhaaldelijk lintjes weggehaald of verhangen. Goed, ieder zijn humor. Maar ach, voor mij maakte de verdwalingen niet zoveel uit. Tijd speelde voor mij vrijwel geen rol. Het allerbelangrijkste was dat mijn benen de loop goed zouden doorstaan. Limburgs Zwaarste was voor mij de opmaat voor de 100 km later dit jaar: The Pharaonic Run van El Fayoum naar Caïro. En de benen hielden zich goed. Boven verwachting zelfs.

P1350727  P1350774 
 P1350797  P1350821
 P1350847  P1350865

Mijn loopsnelheid was niet hoog: inclusief tussenstops en dergelijk gemiddeld zo’n 8 km per uur. Dit lijkt nogal langzaam, maar hiervoor kan ik wel een verklaring geven. Tijdens de loop heb ik nogal wat foto’s gemaakt: 1.260 (!) stuks. Naar mijn gevoel had ik ruim 500 foto’s minder gemaakt. Daarbij heb ik diverse close up foto’s gemaakt waarbij je stil moet staan om scherpe foto’s te kunnen maken. Dat kost tijd. Verder heb ik op een aantal punten van het parcours gewandeld. Dat was onder meer bij de lange trap met zijn 525 treden. Het zou niet verstandig zijn om die sprintend te nemen. Ook het omhoog of omlaag rennen op steile stukken kun je beter niet op normale basissnelheid doen. De knieën krijgen anders een te zware belasting. Verder ging met het spoorzoeken ook wat tijd verloren. En -last but not least- de tussenstops op de verzorgingsposten namen ook de nodige tijd in beslag. Ik mag zeggen dat de verzorgingsposten uitstekend waren voorzien. Er was van alles te eten en te drinken: krentenbrood, kruidenkoeken, wafels, fruityoghurts, puddingen, bananen en sinaasappels. Als drinken was voorradig: sportdrank, water, thee, cola, limonade en zelfs soep. Kortom niets ontbrak wat je als loper nodig zou kunnen hebben. Daarom een dikke pluim voor de organisatie. Ik heb steeds royaal de tijd genomen om de benodigde versterkingen op te doen. Dat had als prettige bijkomstigheid dat ik geen moeheid voelde en het lichaam ook geen signalen afgaf dat het rust nodig had. Dat was voor mij een opsteker en zeker op dit parcours met zijn vele hoogtemeters. De laatste paar kilometers heb ik zelfs met een versnelling afgelegd. Over dit deel van het parcours kon ik niet meer verdwalen daar we over dit stuk eerder in de race in tegengestelde richting hadden gelopen. Om even na zes uur, met een tijd van 9.34.20 uur, stapte ik de voordeur binnen van het clubgebouw van het sportcomplex. Ik was blij deze ultraloop goed te hebben doorstaan. M’n lichaam vond de rust nu toch wel prettig maar was niet uitgeput. Binnen trof ik Majet aan. Zij had de race in een scherpe tijd afgelegd: 8.41 uur. Proficiat Majet! Ik doe het je niet na. In de nabije toekomst zal ik deze loop opnieuw doen en zal dan de focus meer leggen op de tijd. Een streeftijd zo rond de achtenhalf uur zou mooi zijn.

P1350767   P1350766
 P1360030  P1360226
 P1360300  P1360301

De organisatie had voor de deelnemers een origineel aandenken in petto. Naast de oorkonde met foto’s van de deelnemers tijdens de race, ontving iedereen een groot zwart badlaken met de voor- en achternaam in sierlijke groene letters ingenaaid. Dank voor dit souvenir! Na een lange warme douche nam ik aan de bar een groot glas witbier. Wat smaakte dat weer goddelijk. Met diverse lopers wisselde ik ervaringen uit en blikte terug op de loop. Het was een mooi parcours, het weer had meegezeten en de verzorging was meer dan uitstekend. Kortom het was weer een geslaagd evenement. Daarom nogmaals hartelijk dank aan Willem, zijn vriendin Annemarie en alle betrokkenen en vrijwilligers die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt. Tot de volgende keer!

Raymond

P1360332  P1360330 
 P1360368  P1360395
 P1360404  P1360424

Link naar fotoalbum

contentmap_plugin

Tags: Ultralopen